Μπες μέσα στο κουτί ρε!

Αχ, τι ευτυχισμένη στιγμή.
Ο γενειοφόρος κυριούλης με την κόκκινη φόρμα ετοιμάζεται να επισκεφτεί αρκετά από τα παιδάκια -του δυτικού κόσμου- και να τα επιβραβεύσει επειδή ήταν καλά -και υπάκουα (!?!)- όλο τον χρόνο που πέρασε.
Καλοσύνη με ανταμοιβή, ανθρωπισμός με εποχές, καλλωπισμένη μιζέρια, καμουφλαρισμένη ασχήμια και κατανάλωση.

Αυτά είναι που κάνουν τον κόσμο να χαμογελά ξένοιαστα στις αγορές της πόλης και να μη σκέφτεται (από τώρα) τους φουσκωμένους λογαριασμούς που θα χρειαστούν για τη διακόσμηση της, μαζί με τα υπόλοιπα εκβιαστικά τέλη στο λογαριασμό της ΔΕΗ.

Γκρινιάζω, μιζεριάζω?
Ίσως, πάντως έχω δηλώσει πως δεν τις γουστάρω αυτές τις γιορτές, και παρακαλώ τους διαφωνούντες να μην με κατηγορήσουν για το μηδενισμό που -ενδεχομένως- εκπέμπω.

Δε θέλω να σας μαυρίσω, βασικά ένα ακόμα τραγουδάκι ήθελα να αναρτήσω αλλά παρασύρθηκα.

Στον κυριούλη λοιπόν.
Δεν τον γουστάρω ούτε κι αυτόν.
Και είμαι πολύ απογοητευμένος που γνωρίζω πως δεν υπάρχει.
Θα ήθελα πολύ να του την έχω στημένη και μόλις έμπαινε στο σπίτι, να αρχίσω να του πετάω κουραμπιέδες και μελομακάρονα που θα είχα φυλαγμένα από πέρυσι...στην καλύτερη!
Να φωνάξω επίθεση και να τον δω να τρέχει πανικόβλητος καθώς θα πάλλονται οι πατσές του πέρα δώθε.

Αν και έχω ακούσει και καλύτερες ιδεες...

Μπες μέσα στο κουτί ρε μαλάκα!



Κλισέ επίλογος που όμως τον εννοώ:
Καλή χρονιά με υγεία και ευτυχία για όλους μας.

Να τα πω?

Τα έχουν πει άλλοι πολλοί, και πιθανότατα πολύ καλύτερα από ότι θα μπορούσα εγώ.
Δεν τα γουστάρω τα χριστούγεννα.
Δε χρειάζεται κάτι περισσότερο.

Ας τα πουν 2 θρύλοι...

Καμένος.

Μόνος, κενός, ανολοκλήρωτος, φοβισμένος.
Νιώθεις τον εαυτό σου να λιώνει, να μικραίνει, να είναι κάτι που δεν πρέπει να είναι, μικρέ ανθρωπάκο?

Φοβισμένος.

Όταν έχεις γνωρίσει την αγκαλιά της ολοκλήρωσης.

Αλλά δεν είσαι μέσα της να σε σκεπάσει.

Ανολοκλήρωτος.

Όταν είσαι κενός με γεμάτους τρόπους.

Κενός.

Όταν είσαι γεμάτος συναισθήματα, αλλά μόνος.

Μόνος.

Σκέφτομαι πως η αγάπη χρειάζεται δύο.

Θα ξανανεβώ.

Πόσες πτώσεις ακόμα?
Πόσες φορές θα τσακιστώ?
Πόσο καιρό θα στέκω τσακισμένος?
Κάποιες φορές η πτώση είναι τελειωτική...
Και μετά δε μπορείς να ξανανεβείς...
Πουθενά!

Και τελειώνει ο πόνος.
Για πάντα.
Μια κι έξω.
Για πάντα.
Μαζί με την ύπαρξη.
Για πάντα.

Και τις αναμνήσεις.
Και τις επιθυμίες.
Και τις ανάγκες.
Και τη ζωή.

Όσα ζήσαμε.
Όσα θα θέλαμε να.
Όσα θα ήθελα να.
Σχοινοβάτης όμως.
Καταδικασμένος.
Μόνος.

Αξίζουμε?
Εσύ?
Εγώ?
Εμείς?

Υπάρχουμε?
Πως?
Γιατί?
Πρέπει?

Κάποιες φορές η πτώση είναι η τελειωτική.
Τελευταία.
Μοναδική.
Λυτρωτική.
...κάποιες φορές κυριολεκτική.

Και μετά τίποτα.
Τίποτα!

Ο Καίσαρας.

"Ο υπουργός δήλωσε κατηγορηματικά ότι όποιος αστυνομικός ή λιμενικός ακουμπήσει ξανά –κατά παράβαση του Συντάγματος- οποιονδήποτε πολίτη, τότε θα φεύγει με δική του εντολή από το σώμα. Το ίδιο θα συμβαίνει και με τους αστυνομικούς για τους οποίους υπάρχουν στοιχεία ότι συνεργάζονται σε πλαίσιο των καθηκόντων τους με την «Χρυσή Αυγή»."

Τις μέρες που πέρασαν, οι εντεταλμένοι του, επιχείρησαν να τον ακουμπήσουν σε πάρα πολύ κόσμο, αλλά φαντάζομαι πως όταν αυτό γίνεται κατόπιν εντολής, δεν υπάρχει θέμα.
Εκεί που όμως υπάρχει θέμα, και δεν περίμενα πως θα το γράψω ποτέ αυτό, είναι στο ότι με εντολή του ιδίου θα απομακρύνονται οι μπάτσοι που είναι "ακουμπιστές".

Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω πρόβλημα με την απόταξη/απόλυση των μπάτσων που είναι ακουμπιστές, έχω όμως πρόβλημα με τη νοοτροπία του Χουντοχοΐδη.
Γιατί το ίδιο "αποφασίζουμε και διατάσσουμε" εφαρμόζει όχι μόνο στους μπάτσους (είμαι σίγουρος πως το κάνει για να λειτουργήσει ως προκαταρκτικό στη σχέση τους, παιχνιδάκια για αγόρια με σατράπικα βίτσια, S&M και τα σχετικά), αλλά και όπου αλλού μπορεί, σαν άλλος Καίσαρας.

Και το ακόμα χειρότερο, είναι πως τέτοιου είδους συμπεριφορές δε σταματάνε στους πολιτικά και ηθικά αυτουργούς των ακουμπιστών, αλλά συνεχίζονται και υιοθετούνται και από τους εν δυνάμει ακουμπιστές: αφού έτσι το κάνει ο πολιτικός και υπηρεσιακός τους προϊστάμενος!

Τη στιγμή που ο υπεύθυνος για την τάξη και την ασφάλεια (ποιών δε λέμε, είναι μυστικό συνυφασμένο με την έννοια του κράτους) παρεμβαίνει και δικάζει αμετάκλητα σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, την ίδια στιγμή οι πραιτοριανοί του (αν υποψιαστώ πως θα επιθυμήσουμε τον Βύρωνα, θα αρχίσω να ουρλιάζω!) σακάτευαν κόσμο με ή χωρίς αφορμή, έκαναν επίθεση στις πορείες, καταργούσαν το άσυλο και -Ω!Οποία έκπληξη- συνεργάζονταν, υπέθαλπταν, ανέχονταν, τα παρακρατικά ακροδεξιά στοιχεία που τόσο καιρό κατηγορεί και για σχέσεις με τα οποία "προειδοποιεί" όσους στελεχώνουν τα σώματα ασφαλείας (όχι της δικιάς μας, σίγουρα).

Όλες αυτές οι κραυγές εναντίον της χρυσής αυγής, δεν είναι τίποτα περισσότερο από το απαραίτητο ηχητικό χαλί, που συνοδεύει το προσωπείο του αριστερού, του ανθρώπου που σέβεται την ελευθερία, κι άλλες τέτοιες δημοσιοσχετίστικες μπούρδες.
Η δομή, η ουσία, και η λειτουργία του κράτους, όχι μόνο δε μπορεί να αλλάξει, αλλά και οι σχέσεις του επίσημου κράτους με συμμορίες τύπου χ.α. είναι σφυρηλατημένες στο χρόνο και μόνο στενότερες μπορούν να γίνουν, ειδικά αν ζήσουμε να δούμε τον Καρατζαφύρερ (μπρρρρ) πρωθυπουργό.

Οι συνεχόμενες και εντεινόμενες επιθέσεις του παρακράτους σε κοινωνικούς χώρους, σε αλλοδαπούς, σε αγωνιστές, αλλά και σε άτυχους περαστικούς που ενδεχομένως δεν τηρούν το πρότυπο περί ελληνικής καθαρότητας είναι συχνότατες, και συμβαίνουν απροκάλυπτα.
Δεν υπάρχει φόβος, γιατί γνωρίζουν πως ήταν, είναι και θα είναι η νούμερο ένα εφεδρεία της κρατικής καταστολής, όταν είναι εφεδρεία

Άλλωστε είναι γνωστό πως οι "αγανακτισμένοι πολίτες" είναι εφεύρεση του σοσιαληστικού καθεστώτος που και τώρα κυβερνάει και όχι των κακομοιριασμένων και συνήθως (έως πάντα) ανίκανων αποκαλούμενων δεξιών.
Άλλωστε ο ετεροκαθορισμός βολεύει πολύ σε αυτές τις περιπτώσεις, αφού οι άλλοι είναι δεξιά, εμείς έχουμε όνομα "αριστερό" και κατεύθυνση κεντρώα. Βέβαια, πολλά από αυτά που κάνουν με την κάλυψη της υποτιθέμενης προοδευτικότητας τους η "δεξιά" ούτε που έχει φανταστεί πως μπορεί να τα κάνει, όσο και αν θα το ήθελε.

Θα μπορούσα να "σπάσω" κάπου εδώ το κατεβατό με μερικές φωτογραφίες των επιθέσεων των παρακρατικών τις τελευταίες μέρες, αλλά και στην εκπαιδευτική πορεία της 7ης Δεκεμβρίου.
Διαβάζοντας όμως την ανακοίνωση της χ.α. για την "εκδήλωση" που πραγματοποίησαν το βράδυ της πέμπτης, κατά τη διάρκεια της οποίας γνωρίζουμε πως επιτέθηκαν σε δύο διερχόμενους νεαρούς -με την πατριωτική αναλογία 10 οπλισμένοι προς 2 άοπλους και ανυποψίαστους- χωρίς κανένα λόγο, κόλλησε το μάτι μου στο εξής:

"Στις 6 Δεκεμβρίου ήμασταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα."

Στην πρώτη γραμμή ποιού ακριβώς αγώνα, με την ανοχή (στην καλύτερη) ή την εντολή ποιου ακριβώς?
Ρητορική μάλλον η ερώτηση, απλά για να μην ξεχνάμε πως ακόμα και οι ίδιοι δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να παραδεχθούν, έστω κι έμμεσα, τη συνεργασία τους με τους υποτιθέμενους διώκτες τους.

...Άλλωστε επί πρωθυπουργίας του πολύ πιο σοσιαλιστή Αντρέα (χοχοχο) μισθοδοτούνταν οι ιδεολογικοί ηγέτες των ακροδεξιών από την τότε ΚΥΠ:


Λέτε να αλλάξουν τα πράγματα τώρα?

Για τους συλληφθέντες του Ρεσάλτο.

Έχω σταματήσει κάτι μέρες τώρα να ενημερώνομαι (εντατικά), για τα όσα συμβαίνουν.
Είμαι σίγουρος πως έχω χάσει απίστευτες δηλώσεις του χουντοβοσκίδη και των φερέφωνών του, που κατευθύνουν την "κοινή γνώμη" και υπνωτίζουν τις συνειδήσεις, πετάνε λάσπη και συκοφαντούν όσους αγωνίζονται.

Όμως πρέπει να διαφυλάξω και την ψυχική μου υγεία και ηρεμία, δε γίνεται συνέχεια να αντικρίζουμε το παράλογο και να προσπαθούμε να απαντήσουμε.

Οι τύποι αυτοί που κυβερνάνε, και τώρα και πιο πριν, είναι απίστευτοι.
Με ιντερνετικούς όρους θα έλεγε κανείς ότι τρολλάρουν τη ζωή μας. Κι όμως τους επιτρέπουμε να είναι παράλληλα και διαχειριστές των ζωών μας.
Τραγελαφικό!

Επειδή όμως μερικών οι ζωές δέχονται την επίθεση των οργάνων του κράτους πιο συχνά, με μεγαλύτερη ένταση, με περισσότερο μίσος και ψέμα, αναδημοσιεύω:

οικονομική ενίσχυση για τις εγγυήσεις των συλληφθέντων του αναρχικού Ρεσάλτο

Ύστερα από την αστυνομική έφοδο το απόγευμα του Σαββάτου 5 Δεκέμβρη στον χώρο του Ρεσάλτο, οι 22 σύντροφοι και συντρόφισσες αφέθηκαν ελεύθεροι από τα δικαστήρια του Πειραιά τα ξημερώματα της Τρίτης 8 Δεκέμβρη.

Για την μη προφυλάκισή τους αλλά και για να αφεθούν ελεύθεροι έως την εκδίκαση της υπόθεσης, τους επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι καθώς και υψηλές χρηματικές εγγυήσεις.

Το συνολικό χρηματικό ποσό των εγγυήσεων ανέρχεται στα 51.000 ευρό.

Πιο συγκεκριμένα: σε έναν από τους συλληφθέντες η εγγύηση είναι 15.000 ευρό, σε τρεις από 5.000 ευρό ο καθένας-καθεμία και σε άλλους-ες εφτά η εγγύηση είναι από 3.000 ευρό.

Το σύνολο των χρηματικών εγγυήσεων πρέπει να κατατεθεί έως την Πέμπτη 17 Δεκέμβρη αλλά για να αποφευχθούν τυχόν γραφειοκρατικές εμπλοκές τα χρήματα της οικονομικής ενίσχυσης είναι σκόπιμο να συγκεντρωθούν έως την Τρίτη 15 Δεκέμβρη.

Για την οικονομική ενίσχυση των 22 συλληφθέντων του Ρεσάλτο, λοιπόν, αλλά και για την έγκαιρη αποπληρωμή των χρηματικών τους εγγυήσεων, συγκροτήθηκε ταμείο αλληλεγγύης.

Η συνδρομή όλων μας σε αυτό κρίνεται απαραίτητη έτσι ώστε τις επόμενες ημέρες να μαζευτεί το συνολικό ποσό των υψηλών χρηματικών εγγυήσεων.

Για τον λόγο αυτό αλλά και για την αμεσότερη και βέβαιη συγκέντρωση των χρημάτων επικοινωνήστε με το κινητό τηλέφωνο 6973657960 ή με την ηλεκτρονική διεύθυνση tameio22@espiv.net

Επίσης, πάρτυ οικονομικής ενίσχυσης των συλληφθέντων:

Λίγο ψυχραιμότερα...

...λίγο πιο ξεκούραστα, καθότι δεν πήγα σήμερα πουθενά, δεν είχα δυνάμεις καθόλου.

Γιατί είμαι σίγουρος πως η ψυχραιμία μου θα ήταν ανύπαρκτη αν είχα πάει στη σημερινή πορεία.

Μερικές μόνο σκηνές...

Ο Τραυματισμένος -Από Λοστό- Πρύτανης Κατά Την Έξοδό Του:

Είναι προφανή τα σημάδια του σοβαρού τραυματισμού του από λοστό!
Ή μήπως όχι?

Αστυνομικός που φροντίζει για την προστασία του πολίτη και το δικαίωμά του να διαδηλώνει ελεύθερα και φυσικά χωρίς να φοβάται. Πως αλλιώς υπερασπίζεσαι την ανθρώπινη αξιοπρέπεια αν όχι..

...Με ένα περίστροφο?

Όχι πες, θα τολμούσες εσύ ποτέ να προσβάλλεις την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την περιουσία οποιουδήποτε αν είχες ένα θολωμένο μπάτσο να τρέχει στην πλατεία Συντάγματος κρατώντας το όπλο του?

Και σε βίδεο:

Επίσης μαθήματα οδήγησης (δωρεάν) μοτοσυκλέτας από άντρα (τι άντρα, άντρακλα) της ομάδας Ζ. Πώς να μην πτοείστε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) από τυχόν μικροσυγκρούσεις.
Κι αυτό σε βίδεο:

Αλλά δεν είναι μόνο οι Ζ, όλως τυχαίως είναι και οι Δ απτόητοι τύποι...
Υπάρχει η εικόνα στο 7λεπτο (και κάτι) βίδεο που κυκλοφορεί σχεδόν παντού και μπορείτε να βρείτε εδώ μετά το 5.30

Επίσης, μπορείτε να βρεθείτε κατά λάθος να σας πατάει το κεφάλι ένας εξίσου εκπαιδευμένος και απτόητος άντρας (άγγελος, κορμάρα) της ομάδας....εεεεεεμμμ Δ, σωστά.

Βέβαια, για να μην ξεχνιόμαστε (τόσα σοσιαληστές αντιεξουσιαστές έγραψα για τις παρα-κρατικές επιθέσεις) στα Χανιά η συνεργασία με την "συμμορία που πρέπει να κηρυχτεί παράνομη" καλά κρατεί, εκτός και αν εξυπηρετεί τους σκοπούς σας, ε κ.κ. Υπουργέ?

Το παλικάρι που τραβούσε, μπορεί να ήταν λίγο ταραγμένο, αλλά συμπέρασμα βγαίνει!

Κι επειδή ακόμα και η ενημέρωση είναι αθηνοκεντρική, ξαναγυρνάμε στην πορεία της Αθήνας και τα προπύλαια όπου οι καλοί μας προστάτες (να δεις ποιά λέξη μπορεί να είναι συνώνυμη..) προστατεύουν τους πολίτες από χημικά, πλαστικές σφαίρες και κρότου λάμψης, και ως μεγαλόψυχοι που είναι, πετάνε μόνο πέτρες:

Το βίδεο πάρθηκε από το βλογκ του Giant στο οποίο έχει αναρτήσει αρκετά ακόμα και δεν τα έχω δει, κάντε ένα κόπο κι εσείς βρε, όλα έτοιμα πια?
Και μερικές φωτογραφιούλες ακόμα από τη σημερινή πορεία...

Εδώ θα δούμε τους προστάτες κατά τη διαδικασία προστασίας μαθητή που είναι φυσικά ελεύθερος να διαδηλώσει, αλλά όχι βίαια.

Εδώ παρατηρούμε τη λυσσαλέα αντίδρασή του, και την εξύβριση και επίθεση εναντίον των οργάνων της προστασίας του (για το καλό σου βρε)

Εδώ ασκείται η αναγκαία βία ώστε να ακινητοποιηθεί και να σηκωθεί επιτέλους ο αχαΐρευτος

Κι εδώ επιτέλους καταφέρνουν να τον σηκώσουν, με αυτοθυσία και αυταπάρνηση, αν μου επιτρέπεται να προσθέσω.

Αντίστοιχη περίπτωση διακρίνουμε και εδώ:

Κι επειδή η προστασία του πολίτη δεν κάνει διακρίσεις αν θα είναι σωματική ή ψυχολογική, άλλωστε έχει ειδίκευση (ως υπηρεσία) και στις 2, ιδού:

Τολμάς και μιλάς (αναρχοκομμούνι)?

Πέσε κάτω για να μάθεις!

Εεεεε?
Δε νιώθετε μεγαλύτερη ασφάλεια τώρα?
Σας παρακαλώ, πείτε μου!

Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις και συμπεριφορές της περιόδου 1967-1974 ΔΕΝ είναι καθόλου (μα καθόλου) τυχαία.

Εν βρασμώ.

Γύρισα.
Σώος.
Σωματικά.

Ψυχικά όχι.
Ένα χάος μέσα στο κεφάλι μου, δεν ξέρω τι να πρωτογράψω.
Ποιά ιντερνετική κραυγή, ποιο γραπτό μπορεί να αποτυπώσει την οργή μου?

ΧΟΥΝΤΑ κυρίες και κύριοι.
Απλά.

Να γράψω για τη συμπεριφορά των υπαλλήλων του προφανώς διαταραγμένου υπουργού?
Να σχολιάσω τις χτεσινές δηλώσεις του υπουργού μήπως, που προκλήθηκαν από την ωμή και απαράδεκτη εισβολή των ΜΠΑΤΣΩΝ στο Ρεσάλτο και στη συνέχεια στο κατειλημμένο από αλληλέγγυους δημαρχείο Κερατσινίου?
Τα εκπληκτικά ευρήματα σύμφωνα με τα οποία διώκονται?
Με κακουργήματα όπως παρασκευή εκρηκτικών επειδή -άκουσον άκουσον- είχαν εύφλεκτο υλικό για την πετρόσομπα?
Α, και πίνανε μπύρες!

...
Προσπαθώ να διατηρήσω το χιούμορ και την ψυχραιμία μου από εχτές.
Δεν τα καταφέρνω.

Όχι όταν μια γυναίκα έχει παρασυρθεί από μηχανή ΜΠΑΤΣΟΥ και δε φαίνεται να ενδιαφέρει, να το έχει παρατηρήσει κανείς!Παρόλο που η εικόνα είναι αδιάψευστος μάρτυρας της αλήθειας.

Όχι όταν στη συγκέντρωση, στον τόπο και την ώρα που έγινε η δολοφονία ενός νέου ανθρώπου, ίπταται πάνω από τα κεφάλια μας -σχεδόν κυριολεκτικά- με τους προβολείς στραμμένους στον κόσμο το ελικόπτερο των δολοφόνων.
Χωρίς κανένα λόγο.

Όχι όταν ο ίδιος κόσμος βρίσκεται εγκλωβισμένος στην πλατεία Εξαρχείων και δε μπορεί να πάει πουθενά καθότι όλη η πλατεία είναι περικυκλωμένη από μπάτσους.

Όχι όταν κόσμος εγκλωβίζεται και του απαγορεύεται η έξοδος από το πολυτεχνείο, με σίγουρες προσαγωγές για όσους τόλμησαν να βγουν.
Μετά θα μιλάτε για άσυλο και καγκελάκια?

Όχι όταν το κέντρο είναι αποκλεισμένο και δε μπορείς να κάνεις 10 μέτρα χωρίς να περάσεις μπροστά από κάποια διμοιρία...που δε θα διστάσει ούτε να σε τραμπουκίσει, ούτε να σε χτυπήσει, ούτε να σε προσαγάγει.
Έτσι, επειδή δε γουστάρει τη φάτσα σου, επειδή περπατάς σε δρόμους στους οποίους ισχύει ο στρατιωτικός νόμος.

Αριστεροί του κώλου, κακομοιριασμένοι σοσιαλιστές, φλαμπουροκουβαλίστρες και χειροκροτητές ψηφοφόροι, κεντρώοι δημοκράτες με αλυσίδες, αυτούς εκλέξατε.
Τη χειρότερη χούντα, που έχει και τα "δημοκρατικά" πιστοποιητικά της πρόσφατης εκλογής της, να βγαίνει και να διατυμπανίζει το πόσο δημοκράτες είναι ξεστομίζοντας αισχρά ψεύδη και συκοφαντίες, ξερνώντας υπεροψία και βία σε παραληρήματα απίστευτου ψυχιατρικού ενδιαφέροντος.

Όχι στη βία?
Ποιών?

Δεν έχω ενημερωθεί ακόμα για το πόσες εκατοντάδες (είμαι σίγουρος) είναι σήμερα οι προσαγωγές και οι συλλήψεις.

Αν νομίζουν πως έτσι θα τρομοκρατήσουν και θα καταστείλουν όσους τολμούν να σκέφτονται, όσους τολμούν να αγωνίζονται, όσους γνωρίζουν τι σημαίνει αλληλεγγύη, κάνουν λάθος.
Μόνο η οργή μεγαλώνει, κι αναπόφευκτα ο φόβος ελαχιστοποιείται.

Αυτοί που σπέρνουν ανέμους, και θα έρθουν αργότερα δήθεν συντετριμμένα δημοκρατικοί να θερίσουν θύελλες ας το ξέρουν.

Δε θέλω να βάλω ούτε τραγούδι, ούτε στίχους, για επίλογο.
Θα παραθέσω ένα σύνθημα μόνο, που παρουσιάζει την αλήθεια όπως τη βιώσαμε -οι περισσότεροι αν όχι όλοι- όσοι είμασταν στο δρόμο (τουλάχιστον) σήμερα:

"Σε κάθε γωνία υπάρχει αστυνομία
Η χούντα δεν τελείωσε το '73"

Σοσιαληστές αντιεξουσιαστές 4

10.000 μπάτσοι να προστατέψουν τις εκδηλώσεις ακούω.
Ποιες εκδηλώσεις βρε ****** , αυτές που προκαλούνται από τη δολοφονία ενός νέου ανθρώπου από εσάς?

Δεν περίμενα ότι θα είμαι σπίτι απόψε, περίμενα ότι θα ήμουν αρκετά καλύτερα για να είμαι κάτω.

Εκεί που οι μπάτσοι τραμπουκίζουν και κάνουν προσαγωγές στη γειτονιά άβατο -χα!- χωρίς κανένα απολύτως λόγο.

Εν τω μεταξύ έκαναν έφοδο στο Ρεσάλτο και αργότερα και στο κατειλημμένο δημαρχείο Κερατσινίου.
Όλες συλλήψεις!
...75 στο σύνολο, και άλλες 160 προσαγωγές, περίπου.

Η κρατική τρομοκρατία και βία σε όλο της το μεγαλείο.
Και μετά θα μιλάμε για ειρήνη, τάξη και ασφάλεια?
Ποιοι είναι αυτοί που προκαλούν, αυτοί που πυροδοτούν τη βία αν όχι το ίδιο το κράτος?

Και κάνει και εκκλήσεις ο πρόεδρος της δημοκρατίας -χα! και ξανά χα!-, να μην υπάρξει βία.

Αλλά τη βία του κράτους, τον στρατό καταστολής και κατοχής στο κέντρο της πόλης δεν τον παίρνει κανείς χαμπάρι, έτσι?

Οι βιτρίνες σας μάραναν σκατόψυχοι.
Και μετά θα βγαίνετε ανερυθρίαστα -που συνείδηση να φέρει την ντροπή- να λέτε, ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά και θα το παίζετε αριστεροί και σοσιαλιστές?

Όχι ρε, ο λαός δεν ξεχνά.
Ούτε τους συνταξιούχους να τις αρπάζουν από τα ματ, ούτε τα τρακτέρ με τα ξεφούσκωτα λάστιχα, ούτε το σπάσιμο των καταλήψεων με εισαγγελείς, ούτε τον Καλτεζά, ούτε τους Κουμή - Κανελλοπούλου, ούτε τις επιχειρήσεις "αρετή", ούτε, ούτε, ούτε...

Και παρέμβαση του υπουργού κρατικής τρομοκρατίας στο ραδιόφωνο του σκάι εδώ

Αν έβρεχε δάκρυα.

Και τώρα τι γράφει κανείς?
Τι να πρωτογράψει κανείς!

Για το παιδί?
Για τη μία ακόμα ζωή που τόσο άδικα αφαιρέθηκε από μπάτσους, χωρίς να έχει σημασία η ηλικία?
Για όλες τις υπόλοιπες δολοφονίες ντόπιων και αλλοδαπών που -δυστυχώς- τις περνάμε περισσότερο στο "ντούκου"?
Για το ότι η δολοφονία ήταν απλά η αφορμή?

Για την αστυνομοκρατία και την τρομοκράτηση της κοινωνίας από τα καριόλια που κυβερνάνε, που έχουν και φίλους αντιεξουσιαστές μη χέσω?
Για τα προηγούμενα καριόλια που δεν είχαν -έστω για τα μάτια του κόσμου- μια παραίτηση για λόγους ευθιξίας (και καλά) και είχαν ξαμολίσει τα κοπρόσκυλά τους να ρωτάνε "που είναι ο Αλέξης" ενώ δέρνουν τον κόσμο?
Για τους κακομοιριασμένους "ειρηνιστές" και "φιλήσυχους" που θα μας ζαλίσουν σχετικά με τη βία και τα "επεισόδια" τα οποία έχουν ήδη προδικάσει για να προκαλέσουν πανικό?

Για τις ηλίθιες και ψηφοθηρικά μίζερες αναλύσεις της αριστεράς που αντιλαμβάνεται τη βία μονοδιάστατα, και το λήμμα αντιβία της είναι στην καλύτερη άγνωστο, στη χειρότερη ακατανόητο?
Για τη σημασία της εξέγερσης και πως αυτή πραγματώνεται, με ποιες πολιτικές προϋποθέσεις και όρους, μέσα σε ποιες συνθήκες πρέπει να υπάρχει η σύγκρουση?
Για τη σημασία της επετείου μιας εξέγερσης και πως πρέπει αυτή να νοηματοδοθεί πολιτικά ώστε να μην καταντήσει γραφική και να ξεπεραστεί ως επέτειος, αλλά να συνεχίσει να είναι εξέγερση, δράση που μπορεί να πάει τα πράγματα μπροστά και να επιτεθεί στο υπάρχον με προοπτική να το διαλύσει?
Για τις διαδικασίες και τους τρόπους που ο νέος κόσμος θα χτιστεί πάνω στα ερείπια του παλιού?

Πολλά να γράψει κανείς και δεν ξέρω αν πραγματικά χρειάζεται.
Μάλλον δε χρειάζεται, όχι αυτές τις μέρες.

Κλείνω με ένα απόσπασμα από ποίημα του Μπορίς Βιάν που δάνεισε και τον τίτλο στην παρούσα ανάρτηση:

"Αν έβρεχε δάκρυα
Όταν πεθαίνει ένα παιδί
Αν έβρεχε δάκρυα
Όταν γελάνε οι κακοί

Σ’ ολόκληρη τη γη
Με γκρίζα κύματα και κρύα
Δάκρυα πικρά
Το παρελθόν θα τάραζαν

Αν έβρεχε δάκρυα
Όταν σκοτώνουμε τις καθαρές καρδιές
Αν έβρεχε δάκρυα
Όταν χανόμαστε κάτω απ’ τα τείχη

Σ’ ολόκληρη τη γη
Θα γίνονταν κατακλυσμός
Από τα δάκρυα τα πικρά
Των δικαστών και των ενόχων"

Γκαντεμιά!

Πέρυσι, τη Δευτέρα, πριν κατέβω στην πορεία της 8ης Δεκεμβρίου τράκαρα. Ή με τρακάρανε, όπως το δει κανείς.
Πέρασα το βράδυ μου στο ΚΑΤ, στο δίπλα κρεβάτι φέρανε κι ένα σύντροφο που μου έλεγε τι γίνεται στο κέντρο.
Μετά δεν ήμουν σε θέση να πάω σε πορεία, δεν ήμουν σε θέση να κάνω και πολλά πράγματα ούτως ή άλλως.

Χτες ήμουν χάλια όλη μέρα, το βράδυ είχα δέκατα, σήμερα υποθερμία.
Αν υποψιαστώ ότι έχω τη γρίπη των χοίρων, θα φτύνω από σήμερα μέχρι την Κυριακή σε μπουκάλια, και θα πετάω τα σάλια στους χοίρους, να έχουν και την ασορτί γρίπη.
Μιλάμε για βιολογικό πόλεμο, όχι μαλακίες!

Αρκεί να μπορώ να πάρω τον κώλο μου, και να κατέβω στην πορεία.
Δε θα αντέξω κι άλλο Δεκέμβρη μέσα σπίτι!

Πάω να φτιάξω το κρεβάτι, μπας και ξαπλώσω ευθεία επιτέλους...

Κοιμόμουν.

Ξύπνησα χωρίς κανένα προφανή λόγο, δεν ξέρω γιατί διακόπηκε ο ανονείρευτος αλλά ξεκούραστος (νομίζω) ύπνος μου.

Σήμερα το πρωί έσπασε το κρεβάτι μου.
Μόνος μου ήμουν, αλλιώς δεν θα το ανέφερα.

Εδώ και μέρες έχω όρεξη να φάω κάτι σουποειδές, δεν ξέρω γιατί.
Σήμερα σκεφτόμουν φακές.

Αλλά βαριέμαι να πλύνω τα πιάτα και τα τσουκάλια.(όχι χύτρες, προς θεού -λέμε τώρα-)
Και να μαζέψω τα ρούχα.

...Εδώ και δέκα μέρες.

Λέτε αύριο να θέλω φασολάκια?
Μήπως τίποτα λαχανικά?

Δεν ξέρω.

Από το πρωί σκέφτομαι διάφορα θέματα για να γράψω.
Να ασχοληθώ επιτέλους με το θέμα της Λευκίμμης που υποσχέθηκα οτι θα αναφερθώ κάποια στιγμή?Θέλει μάλλον λίγο χρόνο παραπάνω.
Να γράψω για το κάψιμο στο σωλήνα βλέποντας βιντεάκια των μεγάλων της ελληνικής μαλάκινσης που πληρώνονταν (?) από την ΕΥΠ και άλλων σπουδαίων προσωπικοτήτων?Βαριέμαι λίγο τώρα.
Τίποτα χαοτικό, να είναι σύμφωνο και με το κεφάλι μου αυτή τη στιγμή?...

Ίσως να φταίει πως το μυαλό μου βρίσκεται αρκετά στην Κυριακή.
Αλλά ούτε και γι' αυτό μου βγαίνει να γράψω.

Οπότε, για ποιο πράγμα γράφω, τι έγραψα?

Έκτακτο δελτίο.

Πραγματικά, ξαναβλέποντας το συγκεκριμένο βίντεο:

... δε μπορούσα να μην ασχοληθώ περαιτέρω!

Έχουμε και λέμε.

Στις 4 περίπου τα ξημερώματα από προφανώς -κατά την αστυνομία- αντιεξουσιαστές , που αργότερα μετατρέπονται σε αγνώστους, επιτέθηκαν στο
1.Μαγαζάκι του ανθρώπου
2.Σε καφετέρια
3.Σε κατάστημα - μαγαζί
4.Σε μη κερδοσκοπική εταιρία
5.Σε καφετέρια υπό κατάληψη άρα μη κερδοσκοπική εταιρία(!?!)
Η επίθεση λοιπόν, έγινε από άγνωστους λόγω προσωπικών διαφορών σε ανθρώπους της
αντιαργκκκλλ, αντιεξουσιαστήςπρουρμπ, αντιεξουσιαστικής (μα τι γλωσσοδέτης είναι αυτός, όχι πες, εσύ μπορείς να την πεις?) που είχαν κάνει κατάληψη στην εταιρία και την είχαν μετατρέψει σε καφετέρια για να ακούν χαλλλαρά (χουχουχου, μα τι αστείο) τους λαϊκισμούς (ούτε στο πανέρι της κυρα Σούλας στην λαϊκή τέτοιο πράγμα) και τις μαλακίες των φερέφωνων της εξουσίας και των πομπών της αστυνομικής φαντασίας και προπαγάνδας... και για το φραπέ.

Ενημέρωση κυρίες και κύριοι!
Μετά είναι να απορείς που αυτός που -αν θυμάμαι καλά- αποκαλεί δάσκαλο τον Παπαδάκη έχει 3 μέρες συνεχόμενα τον Ψωμιάδη να του δίνει συνέντευξη, σα να είναι κάθε μέρα καινούρια, ενώ έπαιζε το βίντεο της μοναδικής συνέντευξης και τις 3 ημέρες?


Αυτό όμως που πραγματικά μου παγώνει το χαμόγελο, είναι το πόσοι έχουν δασκαλευτεί από Πρετεντεροειδή...

Υ.Γ. Μα να φάει την αρχηγία από την κορούλα του ο αποστάτης?Αυτός που του έριξε την κυβέρνηση?
Αναμένουμε το καρδιακό του ακατονόμαστου εναγωνίως!

Σοσιαληστές αντιεξουσιαστές στην εξουσία 3

Περισσότερες φωτογραφίες από την επίθεση εδώ.

"24 Νοεμβρίου 2009, Αλληλεγγύη (Θεσσαλονίκη)
Σήμερα τα ξημερώματα στις 3:55, ο ελεύθερος κοινωνικός χώρος Buena Ventura(στον οποίο στεγάζεται η συνέλευση της Αλληλεγγύης-Αντιεξουσιαστική Κίνηση), δέχτηκε επίθεση με ισχυρό εκρηκτικό μηχανισμό.

Ο τρόπος με τον οποίο τοποθετήθηκε ο μηχανισμός καταδεικνύει το ηθικό περιεχόμενο των δραστών που δεν είναι άλλο απ' αυτό του δολοφόνου, καθώς στόχος δεν ήταν μόνο το Buena Ventura αλλά ολόκληρη η γειτονιά.
Επιγραμματικά, έσπασαν τζάμια των γύρω πολυκατοικιών σε ακτίνα 15 μέτρων στα οποία επίσης καρφώθηκαν θραύσματα με άμεσο κίνδυνο για τις ζωές των ενοίκων της γειτονιάς καθώς επίσης θραύσματα χτύπησαν 3 αυτοκίνητα, πράγμα που τονίζει το δολοφονικό χαρακτήρα της επίθεσης, αφού γίνεται ολοφάνερο ότι οποιοσδήποτε τυχαίος περαστικός θα μπορούσε να ήταν θύμα της επίθεσης."
Ολόκληρη η ανακοίνωση της συλλογικότητας σε σχέση με την επίθεση εδώ.

Λίγο καθυστερημένα ομολογώ, αλλά δημοσίευση που έπρεπε να γίνει, καθώς τα ασπόνδυλα συνεχίζουν ακάθεκτα να παίζουν το ρόλο τους.
Και τα ΜΜΕ επίσης...




Επίσης είχαμε ξυλοδαρμό Αρμένισσας μητέρας από πλήρωμα περιπολικού μπροστά στο 2χρονο παιδί της, το οποίο είχε την χαρά και την τιμή να παρακολουθήσει το μεγαλείο της ψυχής των μπάτσων, οι οποίοι δεν του στέρησαν την ανείπωτη χαρά να το οδηγήσουν στο τμήμα μαζί με τη μητέρα του.



Και για τέλος, αναδημοσίευση της επιστολής της καταζητούμενης Κωνσταντίνας Καρακατσάνη για τη «γιάφκα του Χαλανδρίου»

«Αναρχική είμαι, ζητιάνα δεν είμαι»

«Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα αποφάσισα να δημοσιοποιήσω τη θέση μου σχετικά με την υπόθεση που κατηγορούμαι, υποστηρίζοντας πρώτα και πάντα την πολιτική μου ταυτότητα.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Την ημέρα που η αστυνομία έκανε την έφοδό της στην υποτιθέμενη γιάφκα στο Χαλάνδρι, συνέλαβε τέσσερα άτομα. Τα τρία αυτή τη στιγμή βρίσκονται έγκλειστα σε διάφορες φυλακές, ενώ το τέταρτο αφέθηκε. Στα δελτία επικρατεί κλίμα τρομουστερίας, ενώ οι δημοσιογράφοι στα πρόθυρα του εμφράγματος, ωρύονται και αναπαράγουν φαντασιόπληκτες ιστορίες τρόμου. Οργιάζουν και φαντασιώνονται πράγματα για τα οποία, όχι μόνο στοιχεία δεν έχουν, αλλά ούτε καν ενδείξεις. Αμέσως μετά εκδόθηκαν εντάλματα σύλληψης για έξι ανθρώπους που τα αποτυπώματά τους βρέθηκαν στο σπίτι και σε αντικείμενα μέσα σ' αυτό, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν σχετίζονται με την εν λόγω υπόθεση (πόρτες, παράθυρα, εφημερίδες, σακούλες, κιθάρες) ή στηρίχτηκαν στη παρουσία των οχημάτων τους έξω από το σπίτι.

Είναι προφανές ότι η αστυνομία έπραξε έτσι για να ικανοποιήσει την ανάγκη της τότε κυβέρνησης να δείξει ότι παράγει έργο, έστω και την τελευταία στιγμή της προεκλογικής εκστρατείας. Θα ήταν καταστροφικό η οποιαδήποτε κυβέρνηση να κατέβει από το σανίδι αφήνοντας πίσω της μια θητεία γεμάτη σκάνδαλα και διαφθορά και χωρίς καμία επιτυχία, έστω και φαινομενική. Γι' αυτό αποφάσισαν ότι πρέπει να βαφτίσουν το σπίτι "γιάφκα", την παρέα "οργάνωση" και τα άτομα που πηγαίναν στο σπίτι αδίστακτους βομβιστές και να τους στείλουν φυλακή, μπας και πείσουν κανέναν ότι παράγουν έργο. Μετά από κάποιες μέρες ανέλαβε ο επόμενος. Ο Μ. Χρυσοχοίδης, υπουργός που κατέχει το πιο "σεβαστό προφίλ" στα μάτια της κοινής γνώμης και τη "μεγάλη επιτυχία επί 17Ν", δεν είναι δυνατόν τη δύσκολη στιγμή της καριέρας του να κάνει λάθη. Και αρχίζει πάλι το παραλήρημα...

Μπορεί η Ν.Δ. να υποτίθεται πως εξάρθρωσε τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, αλλά το ΠΑΣΟΚ μόλις ανέβηκε, μέσω αυτής της οργάνωσης βρήκε και την άκρη του νήματος για όλο το σύμπλεγμα της τρομοκρατίας Και ο πυρετός άρχισε να ανεβαίνει... Με μια φωνή (όπως πάντα άλλωστε) μπάτσοι και ΜΜΕ αναγγέλλουν με πάσα βεβαιότητα ότι εμείς οι έξι πραγματώσαμε τα τελευταία χτυπήματα, ότι έχουμε σχέσεις με όλες τις οργανώσεις, ότι γνωρίζουμε άτομα...

Ενώ λένε ότι υπάρχει και το ενδεχόμενο να κρυβόμαστε μαζί με τους τρεις επικηρυγμένους συντρόφους, να κάνουμε ληστείες και να σχεδιάζουμε τα επόμενα χτυπήματα όλοι μαζί. Τώρα που τα συμπέραναν όλα αυτά... Μάλλον οι μπάτσοι βλέπουν το "CSI ΜΙΑΜΙ" και μετά δίνουν πληροφορίες στα αστυνομικά δελτία. Κανονίστε να σοβαρευτείτε λίγο, γιατί έτσι δεν γίνεται δουλειά...

Επίσης καθοριστικό ρόλο στην έκδοση του εντάλματός μου είχε το γεγονός ότι η αστυνομία γνωρίζει τη σχέση μου με τον αναρχικό χώρο, λόγω της σύλληψής μου τον Ιανουάριο σε επιχείρησή τους σε σπίτια των Εξαρχείων, μετά την επίθεση του ΕΑ στο υπουργείο πολιτισμού. Και τότε για να μπουκάρουν, ισχυρίστηκαν ότι ήμασταν ύποπτοι (λόγω της τοποθεσίας του σπιτιού μάλλον) και αφού δεν βρήκαν τίποτα, για να μη γυρίσουν με άδεια χέρια, με συνέλαβαν (με άλλα δύο άτομα) για άσχετο λόγο. Μπορεί το δικαστήριο τότε να με αθώωσε, αλλά αυτό στάθηκε μεγάλο συν στα χέρια της αστυνομίας για να μπορέσει να με κατηγορήσει και σήμερα, μιας και με θεωρούσαν πλέον σεσημασμένο άτομο.

Και έτσι, λοιπόν, όλοι μαζί οι άρρωστοι κάνουν συνειρμούς και βγάζουν λάθος συμπεράσματα. Εγώ πάντως αυτό που έχω να τους πω, είναι να κλείσουν το στόμα τους, γιατί βάζω τα γέλια κάθε φορά που τους ακούω να λένε πως κανείς δεν εμφανίζεται, γιατί είμαστε ένοχοι. Δεν εμφανίζομαι, γιατί δεν προτίθεμαι να γίνω βορρά στις ασφαλίτικες φιλοδοξίες για παράσημα και όχι επειδή σχεδιάζω ενέργειες. Δεν επέλεξα να είμαι σε αυτή τη θέση, άλλοι το αποφασίσανε για μένα. Άλλοι προσπαθούν να δείξουν ότι είμαι στην παρανομία, να με θέσουν εκτός της καθημερινότητας, των δραστηριοτήτων μου και εκτός της ζωής μου γενικότερα. Και δεν θα πάω φυλακή για αυτούς τους άλλους που αποφάσισαν ότι τα κελιά της δημοκρατίας τους έχουν χώρο και πρέπει να τα γεμίσουν, για να σκούζουν ότι παράγουν το κατάπτυστο έργο τους. Γι' αυτό δεν παρουσιάζομαι "αυτοβούλως" αν το πιάσατε... Και όλα αυτά γιατί; Για ένα αποτύπωμα σε μια σακούλα μέσα σε σπίτι φίλου; Με ένα αποτύπωμα σε μία σακούλα γίναμε συντονιστές ολόκληρης της νεοτρομοκρατίας στην Ελλάδα; Μόνο την Αλ Κάιντα δεν μας έχουν φορτώσει ακόμη... Και ας ψάξουν καλύτερα, θα δουν τα αποτυπώματά μου παντού στο σπίτι. Και τι σημαίνει αυτό δηλαδή;

Ούτε εκρηκτική ύλη υπήρχε διασκορπισμένη, ούτε καμία βόμβα σε εμφανές σημείο, όπως είπαν για να μπορέσουν να κατηγορήσουν οποιονδήποτε έμπαινε. Η αντιτρομοκρατική μπήκε μέσα και έκανε το σπίτι Κόσσοβο. Έβαλαν στο τραπέζι κουτιά με μπογιά και σπρέι και έλεγαν ότι "αυτά είναι τα σύνεργα των τρομοκρατών" λες και οι μπογιές είναι εκρηκτικές ύλες. Πως και δεν μας είπαν ότι το τηλεκοντρόλ είναι χειροβομβίδα..

Και όσο για τον υπουργό Δημ. Ταξ. που ζήτησε στα έξι άτομα να παρουσιαστούν, προσωπικά του δηλώνω ότι δε συνηθίζω να απολογούμαι, ειδικά στην αστυνομία σας, και ειδικότερα εφόσον δεν υπάρχουν στοιχεία σε βάρος μου. Να πάω στην δικαιοσύνη να αποδείξω τι; Ότι η παρέα έγινε οργάνωση και το σπίτι γιάφκα για να έχουν το ελεύθερο να κατηγορήσουν όποιον θέλουν; Ότι μας φορτώνουν ολόκληρο τον ποινικό κώδικα και μάζεψαν όποιον βρήκαν μόνο και μόνο για να μιλήσουν για συλλήψεις; Ή μήπως τελικά να πάω ν' αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας; Να πάω να διαπραγματευτώ τι ακριβώς; Αναρχική είμαι, δεν είμαι ζητιάνα να κάνω διαπραγματεύσεις και παζάρια. Και γι' αυτό θα είμαι απόλυτη σ' αυτά που έχω να πω. Παρ' όλα αυτά, εγώ μπορεί να μην αναγνωρίζω το δικαστήριο ως θεσμό, αυτό όμως με αναγνωρίζεις ως ένοχη. Αυτή η ιστοριούλα κάποτε πρέπει να σταματήσει και γι' αυτό θα αναγκαστώ να αναμετρηθώ με την δικαιοσύνη σας, όταν έρθει η ώρα.

Και, επιτέλους, κύριε Χρυσοχοιδη, αποκτήστε σταθερή άποψη: Τη μία κάνετε λόγο για "παιδάκια που ζουν μακριά από τις οικογένειές τους και η δημοκρατία πρέπει να 'ναι επιεικής" και απ' την άλλη η υπόθεση αναβαθμίζεται και περνάει σε εφέτη ανακριτή. Δεν κάνω παράπονα. Απλά αναδεικνύω τα παιχνιδάκια πολιτικών σκοπιμοτήτων.

Ξέρω ότι μπορεί να κατηγορηθώ για τις αλήθειες που λέω, αλλά αυτό είναι που ξέρω να κάνουν οι ηδονοβλεψίες εκπρόσωποι του νόμου κάθε είδους. Να κατασκευάζουν σαθρά κατηγορητήρια, να εξαντλούν στις ανακρίσεις, να ποινικοποιούν φιλικές σχέσεις, να δικάζουν συνειδήσεις και να προσπαθούν να γεμίσουν τα κολαστήρια τους με επαναστατημένες ψυχές. Και φυσικά να προωθούν τη ρουφιανιά επικηρύσσοντας τους συντρόφους. Μιας και ήξεραν δηλαδή ότι σε κάποιους θα τους τρέξουν τα σάλια μόλις ακούσουν το μεγάλο ποσό της επικήρυξης και θα σπρώχνονταν μεταξύ τους για το ποιος καταδότης θα μιλήσει πρώτος.

Ο κύριος Χρυσοχοιδης είχε το θράσος να επικηρύξει τα τρία παιδιά, ενώ ποτέ κανείς δεν έβγαλε στη δημοσιότητα καμία φωτογραφία κανενός μπάτσου από αυτούς που βιάζουν, δολοφονούν σε φυλακές και κρατητήρια, συμμετέχουν σε κυκλώματα παιδικής πορνογραφίας και ναρκωτικών, βασανίζουν, δέρνουν, σπάνε κεφάλια, βγάζουν όπλα και εκπυρσοκροτούν. Γιατί πολύ απλά αυτοί, οι νυν προστάτες του πολίτη, έχουν το ακαταλόγιστο. Η κοινωνία τους το παρέχει με την ένοχη σιωπή της.

Απευθύνομαι δημόσια όχι για να αποδείξω την αθωότητά μου, καθώς το δίπολο αθωότητας και ενοχής δεν χωράει στη λογική μου (άλλωστε σε αυτούς που θεωρώ ενόχους, έχω ήδη αναφερθεί), αλλά επειδή εκτός από τους σιχαμένους ξερολισμούς των κονδυλοφόρων της εξουσίας υπάρχει και μια άλλη αλήθεια.

ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΟΥ ΒΑΔΙΣΑΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ Σ' ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΕΙΝΑΙ ΟΣΟΙ ΣΤΑΘΗΚΑΝΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ

ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗ ΚΩΝ/ΝΑ

12-11-09»

Καθότι και οι σοσιαληστές ξέρουν εξίσου καλά να ποινικοποιούν τις φιλικές σχέσεις, να αποδίδουν συλλογικές ευθύνες και να κατασκευάζουν ενόχους με το βαθύ κράτος της δεξιάς...
Και για να μην ξεχνιόμαστε...

"Τις κατασκευασμένες κατηγορίες κατά του διαδηλωτή Σάιμον Τσάπμαν και τα κενά στις καταθέσεις των αστυνομικών που προσπάθησαν να φορτώσουν με κατηγορίες τον βρετανό διαδηλωτή αλλάζοντας την τσάντα του με άλλη που περιείχε ενοχοποιητικά στοιχεία αναγνώρισε με βούλευμά του το Συμβούλιο Πλημμελειοδιικών Θεσσαλονίκης."

...Από τις σοσιαληστρικές μέρες του 2003 και όσα ακολούθησαν τις διαδηλώσεις ενάντια στην ευρωπαική σύνοδο, με πολύμηνες απεργίες πείνας από προφυλακισμένους συντρόφους.

Σύντομη αποτίμηση.

Για το 3ήμερο της +τεχνίας- και όσα ζήσαμε εκεί.

Δυστυχώς την τρίτη ημέρα δε μπόρεσα να είμαι εκεί.
Τις υπόλοιπες δύο μέρες ήμουν ανάμεσα στον (αρκετό) κόσμο που επισκέφθηκε το χώρο της εκδήλωσης.

Όχι υπό τις καλύτερες συνθήκες, αυτά που θυμάμαι, και μου είναι υπέρ αρκετά, είναι η εκπληκτική παρουσίαση των ποιημάτων της Serratia S. Marcenscens από τους Ms Ratter.
Τα ποιήματα θα τα βρείτε να τα κατεβάσετε εδώ.

Θα θυμάμαι επίσης μία ακόμα πολύ όμορφη εμφάνιση από τους Incognita Sperans, που ομολογώ πως πριν αρκετά χρόνια στις πρώτες τους εμφανίσεις δεν με είχαν ενθουσιάσει.

Θα θυμάμαι τον αέρα της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης, τις συζητήσεις με συντρόφους, χειραψίες και χαμόγελα με ανθρώπους χωρίς να γνωρίζουμε απαραιτήτως ο ένας το όνομα του άλλου.

Και το κυριότερο, θα προσπαθήσω να θυμάμαι πως η διαμεσολάβηση στη δημιουργία είναι όχι μόνο περιττή, αλλά και αποκρουστική.

-Μα καλά, αρνητικά δεν είχε?
-Είχε, αλλά τα ξέχασα!

Κι αφού δε βρίσκω να ανεβάσω κάτι από τα σχήματα που εμφανίστηκαν στο 3ήμερο, κάτι από ένα άλλο συγκρότημα που επίσης συμμετέχει στην +τεχνία-.

Άθλια πρωινά.

...Από αυτά που το βάρος στα μύχια της ψυχής σου σε πνίγει, καταρρακώνει κάθε ελπίδα, σβήνει κάθε φλόγα ζωής από μέσα σου.

Έτσι ξυπνάει η σήψη και ο θάνατος, μαζί με το άνοιγμα των ματιών μας έρχεται και μας σκεπάζει στοργικά, μας ζεσταίνει τη σκέψη με ιδέες τόσο παγωμένες, όσο και το μοναχικό κουφάρι μας.

Όνειρα εφιάλτες κατατρέχουν τη ζήση μας, ανήμποροι να κοιμηθούμε από φόβο μήπως και ξυπνήσουμε πάλι σ' αυτόν το βάλτο που καταπίνει την καρδιά, το μυαλό μας, μα όχι και τον πόνο που μέσα τους αβάσταχτος, εξαφανίζει κάθε ψήγμα ευτυχίας.
Μήπως και ξυπνήσουμε πάλι.
Μήπως και ξυπνήσουμε.
Πάλι.

Σε εμβρυακή στάση, ακούνητοι, να μην περάσει αέρας από τα σκεπάσματα, με την ελπίδα πως έτσι ο πόνος θα σβήσει, θα εξαφανιστεί, πως κάποτε θα ζεσταθούμε, μαζί.
Σε βρεγμένα μαξιλάρια μόνοι, φωνές να σκίζουν την γαλήνη.
Κάθε γαλήνη.

"Όμως μια μέρα θ' αποκάμεις από τη μοναξιά, μια μέρα η περηφάνια σου θα λυγίσει και το θάρρος θα αφανιστεί. Και θα φωνάξεις μια μέρα <<Είμαι μοναχός!>>"

Άραγε θα ξυπνήσουμε?
Πάλι?



Waiting...?

Χρόνια εξεγερτικά.

"Σημαίας κουρέλι από χαμένη μάχη"

"Καμινάδες νεκρές, δίχως καπνό

άδεια από γέλιο στόματα
καρδιές που νίκησαν και πέθαναν -
πρέπει να γεφυρώσουμε τα χείλη της αβύσσου.

Άνθρωποι, πάνω απ' όλα άνθρωποι
αδιάκοπα, χωρίς ανάσα, χωρίς ντροπή
γυμνοί από αμφιβολίες
τίποτα κρυμμένο
ας ξεχυθούμε πάλι μες στους δρόμους
να χτίσουμε ξανά τη ζωή
να χτίσουμε πρώτοι εμείς τη ζωή.

Φωνές γεμάτος ο ουρανός
κι αναποδογυρισμένα σύννεφα
που τα εκτελέσανε το μεσημέρι -
μόλις το πρόλαβαν οι εφημερίδες
επί του πιεστηρίου.
Καμμιά δεν έγραψε για τις βρύσες
που ανοίξανε στα βασανισμένα τους κορμιά."

Τίτος Πατρίκιος - Τελευταίες ειδήσεις

Στα γρήγορα pt2...

Αναφορά για εκείνες τις ευτυχισμένες εποχές όταν ΌΛΟΙ ήταν στο Πολυτεχνείο.
Τότε που σύσσωμος ο ελληνικός λαός με θυσία και αυταπάρνηση υπηρέτησε τα υψηλότερα ιδανικά, αυτά της δημοκρατίας και της ελευθερίας, γεγονός όμως που προσωπικά μου δημιουργεί πληθώρα ερωτημάτων.

-Πόσο κόσμο χωράει επιτέλους μέσα αυτός ο χώρος?
-Συνέπεσε με κάτι πολύ σημαντικό για το οποίο είχαν εγκαταλείψει τις πόλεις και τα χωριά τους όλοι (όλοι όμως), οι κάτοικοι αυτής της χώρας και με την ευκαιρία πήγαν και στο Πολυτεχνείο να αντισταθούν?
-Τελικά, αφού όλοι (ναι, ξέρω, επαναλαμβάνομαι) ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο, ποιοι ήταν οι απαθείς νοικοκυραίοι και οι ρουφιάνοι πάνω στους οποίους στηρίζονταν (νταξ, είχε και μια μικρή βοήθεια από τις δυνάμεις καταστολής) η χούντα?

Κι όσοι δεν ήταν στο Πολυτεχνείο?
Πώς ακριβώς κάνεις αντιδικτατορικό αγώνα από το Παρίσι?

Κι αν αυτά φαντάζουν δύσκολα να απαντηθούν ως ερωτήματα το επόμενο είναι πραγματικά ακατόρθωτο.
Πώς το παρελθόν αποτελεί δια παντός σφραγίδα νομιμοποίησης και αναγνώρισης για αυτούς που κάποτε ήταν κάτι (αν ήταν) και τώρα είναι κάτι άλλο? (ακούς Μαρία?)

Αναμένω με τρανή και φοβερή ανυπομονησία τα εορταστικά αφιερώματα, όπου τρανοί και φοβεροί επαναστάτες, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών (όλο και κάπου θα καλέσουν και τη Σώτη να μιλήσει και να συγκρίνει τους αγνούς αγωνιστές -όλους ντε- του τότε με τους αναρχοφασίστες και την ξεπερασμένη αριστερά του σήμερα) θα μιλήσουν για την ανυπέρβλητη σημασία και το στρουμφοφανταστικό νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, το οποίο όμως πρέπει να γιορτάζουμε ειρηνικά καθώς τώρα έχουμε (χοχοχο) δημοκρατία.

Προσωπικά αν και πιστεύω πως καμμία βίαιη ενέργεια δεν θα προηγηθεί της κρατικής τρομοκρατίας και καταστολής, ευελπιστώ εναγωνίως να ακούσω την Μαρία και το Μίμη να φωνάζουν:
-Τα ΜΑΤ στο Πολυτεχνείο, τα ΜΑΤ στο Πολυτεχνείο.

Ασχέτως που τα ΜΑΤ είναι ήδη μέσα στις σχολές αφού τη στιγμή που τις έχουν περικυκλώσει και απαγορεύουν την είσοδο έχουν καταλύσει κάθε έννοια ασύλου.
Γιατί οι νοικοκυραίοι και το κράτος (τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει) φοβούνται για ενδεχόμενη διατάραξη της Ειρήνης (με κεφαλαίο για να αναρωτηθούμε ποιας Ειρήνης, και με μικρό να το έγραφα το ίδιο θα έπρεπε να κάνουμε άλλωστε).

Όλα θα είναι έτοιμα.
Οι μπάτσοι, περισσότεροι από τους διαδηλωτές, θα είναι έτοιμοι με τα όπλα στο χέρι να πατάξουν οποιοδήποτε ταραχοποιό στοιχείο, με πυγμή όχι πρωτόγνωρη για σοσιαλιστικά καθεστώτα, ενώ συγχρόνως μέλη του Κόμματος (ένα είναι) θα περιφέρουν την αιματοβαμμένη σημαία και ΑΝ χρειαστεί (και δεν υπάρχουν αγανακτισμένοι πρόχειροι) θα συμβάλλουν στην αποκατάσταση της τάξης, παρόλο που ονειρεύονται την αταξική κοινωνία, όπως έχουν κάνει και στο παρελθόν ανερυθρίαστα, σε οποιαδήποτε εκδήλωση τολμούσε να διαφοροποιηθεί από την κομματική γραμμή (την οποία αν έσπαγαν για ιδία χρήση στα πλακάκια της ομόνοιας θα ήταν πολύ χρησιμότεροι στο "κίνημα") και να ξεφύγει -έστω συμβολικά- από το μαντρί της αστικής νομιμότητας.
Με τρώει το χέρι μου να ποστάρω και την Πανσπουδαστική 8, αλλά κρατιέμαι!

Διάλειμμα για διαφημίσεις:
Να πλένετε με "οικοδομέξ", αποτελεσματικό και δοκιμασμένο.
Όλες (ω, ναι) οι Κόβες συνιστούν "οικοδομέξ" για τον καλύτερο καθαρισμό της σκέψης σας.

Κι ενώ ολοκληρώνεται ο "αναίμακτος και ειρηνικός" εορτασμός της επετείου, δημοσιογράφοι -τσιράκια και υπηρέτες των συμφερόντων των εργοδοτών τους- θα καλέσουν πολιτικά πτώματα του τότε να μιλήσουν για το σήμερα, θα καλέσουν αγανακτισμένους κατοίκους που δεν αντέχουν άλλο την υποβάθμιση της περιοχής τους, ανθρώπους του πνεύματος να μας πουν πως το νόημα του τότε μεταφέρεται στη δημοκρατία του σήμερα (είπα χοχοχο?), κομματικά κανείς να γαβγίζουν με αυτό τον οξύ και ενοχλητικό ήχο και να προσκαλούν σε σύμπραξη τις ψήφους (τους πολίτες, εξκιουζέ μουά) που παρακολουθούν το χαζοκούτι και σύνταξη με το κόμμα (εδώ είναι περισσότερα), εκπροσώπους της δημοκρατικής αστυνομίας που δημοκρατικότατα θα έχει στείλει μερικές δεκάδες (τουλάχιστον) κόσμο στο νοσοκομείο και θα έχει κι έναν αντίστοιχα δημοκρατικό αριθμό προσαγωγών και συλλήψεων, και όποιον άλλο κατεβάσει, η απείρου μεγαλείου σκέψης, κούτρα του αρχισυντάκτη.

Και άλλη μία επέτειος της εξέγερσης του πολυτεχνείου θα έχει απονοηματοδοθεί πλήρως και το πολιτικό θα έχει μετατραπεί για ακόμα μία φορά σε εύπεπτη μπούρδα ευρείας κατανάλωσης που θα υπηρετεί την κοινωνία του θεάματος.

Διάλειμμα για σουβλάκια...

Τι, δεν είναι διάλειμμα?
Τελείωσε κι ο φετινός εορτασμός?
Το πήραμε το σμσ της εξέγερσης?
Γιουυυυύπι, ζήτω η δημοκρατία (Ζήτω)!

Ευτυχώς, δεν είναι η μόνη επέτειος εξέγερσης που πλησιάζει...

Για την πορεία.

Φωτογραφία παρμένη από το indymedia.

Πήγα κι εγώ (πάααααμε κι εμείς, στην αυλή του φθινόοοπωρου, πίσω απ' τα πετρωμένα στάχυααααα του καλόοοοοκαιριουυυυυυ- είπαμε, 17Ν έρχεται) λοιπόν στη χτεσινή πορεία - μη με ρωτήσετε γιατί και πως, τόσο καιρό έχω την αφίσα αναρτημένη - λίγο καθυστερημένα οφείλω να ομολογήσω.
Ευτυχώς, οι εκδηλώσεις αυτές περιμένουν και τους "λίγο καθυστερημένα" και δεν "έχασα" τίποτα.

Άσχετο: ανεβαίνοντας την πανεπιστημίου (Ελ.Βενιζέλου) και λίγο πριν τη βιβλιοθήκη είναι κάτι τύποι με κόκκινα μπλουζάκια που κάτι λένε για άγχος και ένας εξ' αυτών με πιάνει από το χέρι με γλιτσιασμένο χαμόγελο και έναν άθλια επιτηδευμένα φιλικό τόνο, να πάω λέει να κάνω ένα τεστ για να δω πόσο αγχωμένος είμαι.
ΔΕ ΜΑΣ ΧΕΖΕΙΣ ΡΕ ΝΤΑΛΑΡΑ?

Αφού με πρωτόγνωρη ψυχραιμία, κι ενώ σχεδόν έτρεχα για να φτάσω στα προπύλαια, του πετάω ένα "άσε μας ρε φίλε" χωρίς αυτό να συνοδεύεται από κάτι άλλο, έφτασα στα προπύλαια, πήρα τα σχετικά ενημερωτικά κειμενάκια που μοίραζαν συλλογικότητες και πήγα να βρω συντρόφους που με περίμεναν.

Η πρώτη μου ατάκα ήταν: "χαλαρά 1000άρικο".
Μεγαλωμένος σε επαρχιακή πόλη (έχω την εντύπωση πως), μπορώ να υπολογίζω με σχετική άνεση τον κόσμο, όταν μιλάμε για τέτοιους αριθμούς
Όταν κατέβηκε ο κόσμος στο δρόμο, άλλαξα γνώμη.
Προσωπική εκτίμηση είναι πως ήμασταν τουλάχιστον 1500 άτομα, μπορεί και περισσότεροι

Η πορεία είχε παλμό, συνθήματα τράνταζαν ανά στιγμές τους δρόμους που περνούσαμε, Πανεπιστημίου, Πατησίων, Ακαδημίας.

Οι μπάτσοι ήταν τελικά παντού και ήταν πολλοί, αν και σε διακριτική απόσταση στο μεγαλύτερο μέρος τη πορείας.
Τόσο κοντά ώστε να τους βλέπουμε και να "φορτώνουμε", τόσο μακρυά ώστε να μην προκαλούν τραγικά.

Μέχρι που φτάσαμε Ακαδημίας στο κτήριο των αρχείων του κράτους (νομίζω) κι εκεί άλλαξε η κατάσταση.
Οι πιο ερωτευμένοι ματατζήδες, όταν είδαν την πορεία, έτρεξαν από τη Σόλωνος προς την Ακαδημίας να προστατέψουν το κτήριο (?) και να σφιχταγκαλιάσουν τους διαδηλωτές, χωρίς όμως να κρατάνε ανθοδέσμες, σοκολατάκια ή έστω ένα ζεστό ρόφημα για τον ταλαιπωρημένο μας λαιμό.
Κάτι μακρινάρια κρατούσαν, που έχω την εντύπωση πως αρκετοί από αυτούς ευελπιστούν κάποτε να χρησιμοποιηθούν ως ερωτικά βοηθήματα!

Στρίβαμε Χαρ. Τρικούπη και τα καλά μας τα παιδιά παρέμεναν δίπλα μας, ήταν φανερό πως ήθελαν γλωσσόφιλα!
Ευτυχώς (καθώς ούτε παλούκια, ούτε κράνη, ούτε μάσκες, ούτε καν στοιχειώδης περιφρούρηση δεν υπήρχε στην πορεία) η κατάσταση τελείωσε με την πορεία να περνάει από το σημείο και η μόνη μας επαφή να είναι λόγια τρυφερά και αγαπησιάρικα, που τα περισσότερα εξ αυτών υπόσχονταν την επισημοποίηση της σχέσης μας με θρησκευτικές (ή πολιτικές) τελετές.

Και η πορεία τερματίστηκε στην πλατεία Εξαρχείων, ώστε να ξεκινήσει προγραμματισμένη συνέλευση.
Δεν πήγα, το ομολογώ.
Κοκκινίζω από ντροπή, αλλά δεν πήγα.

Αφού ήπια ένα τσάι και μερικές μπύρες, είπα να πάω να φάω κάτι σε κάποια από τις ψησταριές στην Βαλτετσίου.
Απαραίτητη σημείωση για τους εκτός Αθηνών και μη εξοικειωμένους: Βαλτετσίου = πεζόδρομος με τραπεζάκια των καταστημάτων που καταλήγει στο κέντρο της πλατείας Εξαρχείων

Καθόμαστε λοιπόν να φάμε κάτι και σε κάποια φάση βλέπουμε 2-3 παιδιά να τρέχουν και να κατεβαίνουν προς την πλατεία, καταδιωκόμενοι από πλειάδα μηχανών διαφόρων γραμμάτων της ελληνικής αλφαβήτου!
Οι οποίες μηχανές μόλις και μετά βίας χωρούσαν να περάσουν, αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να έχουν σχετικά μεγάλη για τις συνθήκες ταχύτητα.
Παραλίγο να πατήσουν κι ένα συμπαθέστατο τετράποδο που έφερνε βόλτες ώρα τώρα, μήπως και τσιμπήσει κάνα μεζέ.

Η επαναλαμβανόμενη ερώτηση έτερου συνδαιτυμόνα δεν είχε και ούτε θα μπορούσε να έχει λογική απάντηση.
Όμως η ερώτηση παραμένει:
-Πού πάτε ρε μαλάκες?

Αύριο ξεκινάει ο 3ήμερος εορτασμός του Πολυτεχνείου, κι εγώ έχω δεσμευθεί να επανέλθω...ελπίζω πριν την αυριανή ημέρα, αλλά έστω κι ελαφρώς καθυστερημένα θα το κάνω!

Στα γρήγορα...

Τρέχω λίγο και τα γεγονότα προσπερνούν.
Χτες ήταν η δίκη (πήρε αναβολή) των συλληφθέντων της Λευκίμμης.
Ένα θέμα που μάλλον θα σχολιάσω προσεχώς...

Προς το παρόν έρχεται η 17η Νοέμβρη και τα προεόρτια άρχισαν, όπως και κάθε χρόνο άλλωστε.

Οι σχολές κοντά στο κέντρο έχουν περικυκλωθεί από αστυνομικές δυνάμεις προκειμένου να εορταστεί ομαλά και χωρίς έκτροπα η ιστορική αυτή επέτειος, που όλους μας συγκινεί και ξυπνάει τα βαθιά και φυσικά έντονα δημοκρατικά μας ένστικτα, καθώς του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει!

Ελπίζω φέτος να παραστεί και ο κ.κ. Καραδήμας* στον χώρο του πολυτεχνείου, ώστε να αποτίσει φόρο τιμής στα αδικοχαμένα παλικάρια και στους αγωνιζόμενους Έλληνες που θυσιάστηκαν για την ελευθερία και τη δημοκρατία, με μια λιτή πλην όμως σαφέστατα συμβολική ανθοδέσμη, την οποία καθώς θα ακουμπά συνεσταλμένα μπροστά στο μνημείο, ένα δάκρυ ευθύνης θα κυλήσει από τα συγκινημένα και γεμάτα από ευθύνη για τον ειρηνικό εορτασμό της συμβολικής -όμως απαράμιλλης σπουδαιότητας- αυτής ημέρας, μάτια του.
(Αχχχχ!)

Επανέρχομαι...

Υ.Γ. Σήμερα και η πορεία ενάντια στην αστυνομοκρατία, για να δούμε...

*Γνωστός τηλε-εκπρόσωπος των Μονάδων Άμεσης Τρομοκρατίας και επικεφαλής διμοιρίας πράσινων ανθρωποειδών, εντεταλμένων για την διατήρηση της τάξης (παλιοκομμούνια)!

Λίγο καλύτερα...

Ξυπνάω μόνος μου.
Δεν υπάρχει η αγκαλιά σου να με ζεστάνει.

Περνάει η μέρα από πάνω μου, και καθώς περνά με κόβει, με ματώνει.
Σώμα λειψό, καθώς υπάρχει μόνο του.

Φυσάει, βρέχει, έχει λιακάδα...καμμία διαφορά.
Εδώ πάντα βρέχει, έχω το προσωπικό μου σύννεφο να με καταδιώκει.

Αναζητώ κάτι, μα όλα ανόητα και μισερά.
Δεν υπάρχει κάτι, κάτι άλλο, "η ψυχή για να μη δειλιά μονάχη".

Ανολοκλήρωτο εγώ, δε νιώθει τίποτα όμορφο.
Εγώ μοναχικό κι επώδυνο, δε μπορεί πια μόνο του. Εγώ ανύπαρκτο.

Κοιμάμαι μόνος μου.
Δεν υπάρχει η ανάσα σου να συναντήσει τη δική μου.

Στα όνειρα μου, δεν είμαι μόνος μου.
Υπάρχει μία ελπίδα διψασμένη και θολή...

Και με ρωτάς τι κάνω.
Είμαι λίγο καλύτερα από όταν πέθαινα.

Θα εκραγώ.

Στέκω παραλυμένος, τίποτα δε μπορώ να κάνω.
Έχουν κολλήσει τα πάντα.
Η σκέψη, τα συναισθήματα, οι κινήσεις, η φωνή, η ύπαρξή μου ολάκερη.
Είμαι αδύναμος, ανίκανος για οτιδήποτε την ίδια στιγμή που οι ανάγκες μου πνίγονται μέσα στο στήθος μου, εκλιπαρούν να δραπετεύσουν.
Η ανάσα μου βγαίνει με δυσκολία και μυρίζει πόνο και θλίψη.

Στέκω παραλυμένος, τίποτα δε μπορώ να κάνω.
Κοιτάω παθητικά το χρόνο να περνά από πάνω μου και βλέπω τον εαυτό μου να υποφέρει, κι ενώ με παρακολουθώ, νιώθω, δεν είμαι έξω από τη συντριβή.
Με βλέπω να διαλύομαι και δε μπορώ να κουνηθώ, να κάνω κάτι να συγκρατήσω τα κομμάτια μου που σκορπίζονται ανηλεώς και βυθίζονται στην οδύνη.

Στέκω παραλυμένος, τίποτα δε μπορώ να κάνω.
Δεν υπάρχει κάτι που να σπάσει αυτή την εξωτερική σιωπή, κάτι να εκφράσει την εσωτερική μου φρίκη.
Θέλω να ουρλιάξω και δε μπορώ να ανοίξω καν το στόμα μου.
Θέλω να κλάψω και δεν έχω δάκρυα.
Θέλω να σπάσω οτιδήποτε υπάρχει γύρω μου και δε μπορώ να σηκώσω τα χέρια μου, τα πόδια μου δε με κουβαλάνε.
Είμαι καθηλωμένος στην καρέκλα της απόγνωσης.

Στέκω παραλυμένος, τίποτα δε μπορώ να κάνω.
Ακόμα και το να υπάρχω τέτοιες στιγμές χρειάζεται προσπάθεια που δε μπορώ να καταβάλλω.
Αγωνία πρωτόγνωρη έχει καταλάβει την ψυχή μου, την έχει δέσει, την έχει εγκλωβίσει και τη βασανίζει με τους απεχθέστερους τρόπους.

Στέκω παραλυμένος, τίποτα δε μπορώ να κάνω.
Μόνη παρηγοριά η ανάμνηση της ευτυχίας.
Χαμόγελα που έρχονται από το παρελθόν και λαχταράνε το μέλλον.
Προσμονή.

Στέκω παραλυμένος, τίποτα δε μπορώ να κάνω.
Και οι λέξεις είναι και πάλι φτωχές να περιγράψουν αυτό που έχει σταθεί στο στήθος μου και με παραλύει.

Σοσιαληστές αντιεξουσιαστές στην εξουσία...2 1/2

Βόμβες μολότοφ πέταξαν πέντε άγνωστοι τα ξημερώματα της Τρίτης στη βίλλα Αμαλίας, η οποία βρίσκεται στη συμβολή των οδών Αχαρνών και Χέυδεν.

Σύμφωνα με πληροφορίες, εκτοξεύθηκαν πέντε μολότοφ, χωρίς ωστόσο να σημειωθούν ζημιές στο κτήριο ή τραυματισμοί

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&pubid=7792834

Και η δημοκρατία συνεχίζει ακάθεκτη το έργο της.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, κι οι άλλοι έτσι ξεκίνησαν, απλά στο δρόμο βρέθηκε κι εκείνος ο καλός άνθρωπος του νόμου, ο κ. Σανιδάς, να συμβάλλει. Εις αναμονή του καινούριου κυρίου Σανιδά λοιπόν, καθότι στις δημοκρατίες ουδείς αναντικατάστατος και στην καταστολή όλοι οι καλοί χωράνε (μη νομίζετε πως εννοώ με κάποιον τρόπο ότι η δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη) ...
Απομένει οι κοινωνικές αντιστάσεις να δείξουν ποιοί είναι οι "καλύτεροι", αν και η πορεία (διάρκειας περίπου 20 ετών η κάθε μία) και των 2 καταλήψεων που δέχτηκαν επίθεση μιλάει από μόνη της!

Βρεκεπίσω ρουφιάνοι.

Σοσιαληστές αντιεξουσιαστές στην εξουσία...2

Λίγες μόνο ώρες αργότερα από την επίθεση στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη, οι -και κατά το παρελθόν γνωστοί- συγχρωτισμοί των υφιστάμενων του κ.κ. υπουργού "η χρυσή αυγή πρέπει να είναι παράνομη και να διαλυθεί" με τους περίφημους "αγανακτισμένους" και "κατοίκους¨ του Αγίου Παντελεήμονα, συνεχίστηκαν πριν από την αντιρατσιστική-αντιφασιστική συναυλία που ήταν προγραμματισμένη στην πλατεία της περιοχής, με αποτέλεσμα κάποια μικρο επεισόδια που ευτυχώς δεν ήταν αρκετά να ματαιώσουν την εκδήλωση, της οποίας οι μικροπολιτικές σκοπιμότητες -αν και εφόσον υπήρχαν- δεν είναι επί του παρόντος.

Το σημείο στο οποίο χρειάζεται νομίζω να εστιάσουμε είναι πως η συνεργασία/σύμπραξη κράτους και παρακράτους συνεχίζεται απρόσκοπτα και ανερυθρίαστα μπροστά στα μάτια της υπό αριστερή (χοχοχο) διακυβέρνηση κοινωνίας.

Το ίδιο βράδυ, η κα. Σώτη Τριανταφύλλου δέχθηκε κατά την παρουσίαση βιβλίου της, στη γειτονιά που έχει ήδη τελεστεί η αποκάλυψη, υλικά για την παρασκευή ομελέτας, γεγονός το οποίο ενόχλησε τους γνωστούς κύκλους της γαστριμαργικής αναζήτησης και πνευματικής καθυπόταξης μέσω της lifestyle αριστερότροπης εναλλακτικότητας.
Πραγματικά συγκλονιστικό!

Ακούγεται πως ήδη ο πνευματικός κόσμος ετοιμάζει έρανο, τα χρήματα του οποίου θα διατεθούν για την αγορά απορρυπαντικών και σαμπουάν/μαλακτικών προς αποκατάσταση της βάρβαρης επίθεσης που δέχθηκε το τρανό αυτό πνεύμα και η σύγχρονη φωνή του ελληνικού πολιτισμού.
Εάν παρ ελπίδα περισσέψει κάποιο μέρος του ποσού που θα συγκεντρωθεί, θα διατεθεί για περαιτέρω συκοφάντηση των υπαλλήλων βιβλίου χάρτου και των απεργών στον "Πατάκη" ο οποίος όλως τυχαίως εκδίδει και τα απίστευτης και συνταρακτικής σπουδαιότητας βιβλία, της εν λόγω.

Βρεκεχμμμμμ...

Σοσιαληστές αντιεξουσιαστές στην εξουσία...

Ενημέρωση για την εμπρηστική επίθεση στην Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37 - σύντροφοι- ισσες από ΛΚ 37

Αποτυχημένη επίθεση φασιστοειδών με μολότοφ στις 4.30 το πρωί στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37. Οι σύντροφοι που βρισκόντουσαν εκείνη την ώρα στην κατάληψη έσβησαν άμεσα τη φωτιά που εκδηλώθηκε σε εξωτερικό σημείο του κτιρίου.

Τα φασιστοειδή προφανώς εξαφανίστηκαν πανικόβλητοι, καθώς άφησαν πίσω τους μία τσάντα με δύο μολότωφ, ενώ στο σημείο απέναντι από την κατάληψη (από όπου κατά πάσα πιθανότητα και εκτόξευσαν τις μολότωφ) υπάρχουν εμφανή σημάδια αυτοπυρπόλησης...

Οι κρατικές και παρακρατικές επιθέσεις δεν μπορούν να ανακόψουν τον αγώνα για την ελευθερία.!!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΕΙΣ!

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1099440

Η επίθεση των κρατικών - παρακρατικών κύκλων αποδεικνύεται (ξανά) πως δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της "δεξιάς".
Αντίθετα η βλακεία που αναγνωρίζει το μΠΑτΣΟκ ως αριστερά ή κέντρο είναι προνόμιο των πασόκων (πιθανώς και των ανανεωτών, τρομάρα τους).
Το μόνο ερώτημα, είναι πότε θα ξυπνήσουμε, θα απεμπλακούμε από τα μικροσυμφέροντα μας, τον πολιτικό ρεαλισμό (sic) και θα αντιμετωπίσουμε το υπάρχον ως αυτό ακριβώς που είναι: μία σάπια μείξη ανελευθερίας και καταναγκασμού

Με λιγότερο από ένα μήνα διακυβέρνησης, ήδη μετράμε συμπεριφορές στρατού κατοχής, δολοφονίες σε Α.Τ. και συγκάλυψη τους από τους αρμόδιους (τι πρωτότυπο), καιρός ήταν να αρχίσουν και οι επιθέσεις των ασπόνδυλων...
Άσυλο, συνταξιούχοι, αγρότες ετοιμαστείτε, η ιστορία (δυστυχώς) επαναλαμβάνεται!

It's a date!

Βρεκεαντε και κουαξ!

Πάλι με 4 ώρες ύπνο μόνο!

Περίεργο πράγμα το υποσυνείδητο!

Ευτυχώς (για όλους μας) δεν έχω γνώσεις ψυχιατρικής, ούτε και κανένα ενδιαφέρον να βρω κάποιο άρθρο και να σας (μας) πρήξω τον πέοντα ή το αιδοίο!

-Hello there children
-Chef, what's a clitoris?
-Damn children!

Άυπνος μεν, τουλάχιστον είδα όνειρο.
Και μέσα στην παραξενιά του, το "χαλί" στο όνειρο ήταν νομίζω αυτό:



Μη με ρωτήσετε ποια μνήμη το έφερε στην επιφάνεια.
Μη μου προτείνετε να πάω να κοιταχτώ, τότε ήταν μεγάλο χιτάκι. Και για να σας ανησυχήσω ακόμα περισσότερο, θα δηλώσω πως ακόμα μου αρέσει.
Ειδικά σε εκείνα τα χρόνια πολύ μου άρεσε η αλλαγή όταν μπαίνει η κυρία με τα πέτσινα/δερμάτινα και τα στρας(μουσικά το εννοώ, μην φανταστείτε).

Επίσης, και κλείνω με αυτό, το κουρεματάκι της στοργικής κυρίας μου έφερε στο νου μια καλή φίλη που από όταν τη γνώρισα -όταν σπούδαζε- μέχρι σήμερα, το κούρεμα της παραμένει κάπως έτσι.
Λέτε να είναι φαν?
Χοχοχο και
Βρεκεκεξ κουαξ κουαξ!

Υ.γ. Έχω βάσιμες υποψίες πως η εντατική παρακολούθηση του south park προκαλεί σοβαρές βλάβες, αλλά εξακολουθώ να το συνιστώ ανεπιφύλακτα!

Κι όμως...

Καμμιά φορά συναντάμε λέξεις μαζεμένες, κάποιες θέλουμε να τις αλλάξουμε, κάποιες βγαίνουν από τα στήθη μας και φωνάζουν σα να τις λέγαμε εμείς.
Τις στιγμές που είμαστε αδύναμοι να μιλήσουμε.
Αδύναμοι να ακούσουμε.
Αδύναμοι να γευτούμε.
Αδύναμοι να μυρίσουμε.
Αδύναμοι να νιώσουμε.
Αδύναμοι να δούμε.
Αδύναμοι...
Να υπάρχουμε.

"Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω
χωρίς ν' αγγίζω ούτε μια σκιά απ' το βήμα σου
χωρίς - πόσο γυμνός ακόμα θα ' θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.
Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου
όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου
όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
μη με πιστεύεις - κι όμως σου λέω την αλήθεια.
Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα
να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη
μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ' την αρχή."

Τίτος Πατρίκιος

Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι.

Έξω από τον εαυτό μας, να παρακολουθούμε τις στιγμές μας από μακρυά και να μας πνίγουν.
Χαμογέλασε.

Βρέχει και σήμερα, ο καιρός ακολουθεί τη ζωή
Ξέρω πως θες να ουρλιάξεις, με μια κραυγή σπαραχτική να σπάσεις σε κομμάτια και να λυτρωθείς τώρα που θα μπορείς να τα ενώσεις και πάλι.
Μαζί.

Χωρίς φόβο, χωρίς καταστροφικό εγωισμό, χωρίς συντήρηση.
Ξέσπασε.

Σπάσε τη σιωπή, προσέφερέ μου το χαμόγελο καθώς θα σε παρακολουθώ να λευτερώνεσαι γκρεμίζοντας τα αδιέξοδα.
Ανάσανε.

Ας μην είμαστε πια κούφιοι άνθρωποι, έλα να γεμίσουμε ο ένας τον άλλο.
Δεν είμαστε κούφιοι.

Δεν τελειώνει έτσι αυτός ο κόσμος.
Δεν τελειώνει.

Υπό βροχή.

Αντιμέτωπος και πάλι με τη λευκή οθόνη (αχ, καημένο χαρτί) και τη μοναξιά μου.
"Σκοτάδι γύρω, δίχως μια μαρμαρυγή
άνθρωποι στων άλλων τη φαντασία".
Δε φαίνονται απόψε τα αστέρια, βρέχει.
Αυτές οι νύχτες οι κρύες, οι βροχερές, δεν πρέπει να είναι μοναχικές.
Δεν πρέπει να χάνονται μπροστά από την οθόνη, με αγκαλιές τρυφερές πρέπει να μοιράζονται

Κινέζικα βασανιστήρια, σα να πέφτει επάνω μας κάθε σταγόνα της βροχής.
Ανδρείκελα εμείς, κανένας πόνος ή έτσι ποθούμε!
Μα υπάρχει, μέσα μας, στα πάθη μας, στους πόθους μας, στις αναμνήσεις, στις στιγμές που πνιγόμαστε, στις βροχερές κρύες νύχτες, στους ανέραστους ήλιους.

Ας απλώσουμε τα χέρια μας δίχως δισταγμό κανένα, να συναντηθούν επιτέλους!

Η μουσική επένδυση (παρά την άθλια rock n roll γέφυρα):


Και χρωστούμενο από εχτές...

Όλα τα πράγματά μου έμειναν όπως
να 'χω πεθάνει πριν από καιρούς.
Σκόνη στη σκόνη εγέμισεν ο τόπος,
και γράφω με το δάκτυλο σταυρούς.

Όλα τα πράγματά μου αναθυμούνται
μιαν ώρα που περάσαμε μαζί,
σ' εκείνη τα βιβλία μου λησμονούνται,
σ' εκείνη το ρολόι ακόμα ζει.

Ήταν ευτυχισμένη τότε η ώρα,
ήταν ένα δείλι ζωγραφιστό.
Έχω πεθάνει τόσα χρόνια τώρα,
κι έμεινε το παράθυρο κλειστό.

Κανένας, ούτε ο ήλιος, πια δε μπαίνει.
Το ερημικό μου σπίτι αντιβοεί
στην ώρα κείνη ακόμα, που σημαίνει,
αυτή μονάχα, βράδυ και πρωί.

Δεν ξέρω δω ποιος είναι τώρα ο τόπος,
σε ξέρω ποιος χαράζει τους σταυρούς,
κι όλα τα πράγματά μου έμειναν όπως
να 'χω πεθάνει πριν από καιρούς.

Βρεκεζντουπ!

Χτεσινοβραδινό.

Δε χωράνε οι λέξεις απόψε, πνίγονται στο μυαλό μου.
Κολλάνε στο λαιμό μου.
Ξέρω τι θέλω να πω, αλλά δεν ξέρω πώς πια, έχω χάσει τον τρόπο, δεν ξέρω αν υπάρχουν λέξεις για όλα.

Από θρησκευάμενος μετατρέπομαι σε θρησκευόμενος, και η πίστη μου έχει θεολογική χροιά, ίσως και θρησκευτική. Να κοινωνήσω θέλω.

Από τον iggy pop στον pablo neruda, από το "σε θέλω" στο "σε αγαπάω", από το "σε σκέφτομαι" στο "σε χρειάζομαι" κι από το "σε έχω ανάγκη" στο "δε μπορώ".
Λόγια.

Δεν υπάρχουν αγαπητοί εραστές της γλώσσας λέξεις για τα συναισθήματα.
Όχι απλά είναι ανακριβή αλλά τις περισσότερες φορές είναι χλωμά, φτηνά, και λίγα.

.............
Κι ακόμα δεν έχω βρει πως ανεβάζω βίντεο από το youtube μπας και τα πει κανένας άλλος για μένα, μαζί με μουσική.
Όχι επειδή ξέρει καλύτερα, ή μπορεί, για συντροφιά μόνο!

Ω, τι συγκλονιστική στιγμή, Καρυωτάκης ή Χριστιανόπουλος (πάλι) για επιμύθιο?
Τα "τραγούδια της αμαρτίας" είναι η μουσική επένδυση απόψε, οπότε Χριστιανόπουλος κι απόψε...

" 'Ελα να ανταλλάξουμε κορμί και μοναξιά.

Να σου δώσω απόγνωση, να μην είσαι ζώο,

να μου δώσεις δύναμη, να μην είμαι ράκος.

Να σου δώσω συντριβή, να μην είσαι μούτρο,

να μου δώσεις χόβολη, να μην ξεπαγιάσω.

Κι ύστερα να πέσω με κατάνυξη στα πόδια σου,

για να μάθεις πια να μην κλωτσάς."

Υ. γ. Σήμερα ανεβαίνει, χθες γράφτηκε.

Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες!
Βρεκεκεξ σου λέω!

Άλλη μία μέρα ξεκινά.

Ντύνομαι και βγαίνω το πρωί από το σπίτι, κουβαλώντας μαζί και τον πονοκέφαλο και την κακή μου διάθεση, και το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνομαι είναι η πεζή περιπολία μισής ντουζίνας πράσινων χοιρινών, ανάμεσα στην οποία αναγκάστηκα να περπατήσω.
Πραγματικό σοκ!

Μπροστά και πίσω να ακούω τα νταπ-ντουπ από τις ασπίδες που έπεφταν πάνω στα κάγκελα του πεζοδρομίου, στον τοίχο, ίσως και σε κάνα παρκαρισμένο αμάξι, δεν πρόσεξα!

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται!?!

Βρεκεκεξ κουαξ κουαξ.

Θα φτύσω στον τάφο σας.

Ή "κάτω απ' του τάφου μου το κυπαρίσσι μαύρη χελώνα μ' έχει κατουρήσει".
(Η δεύτερη συνεχόμενη αναφορά στον Τζιμάκο είναι εντελώς τυχαία σας βεβαιώ για αυτό!)

Ή "χέζω στους τάφους σας καριόληδες, δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω" (βλ. Δρ. Δρακατώρ).

Φιλότεχνες προσεγγίσεις (που μου ήρθαν γρήγορα στο μυαλό) στο θέμα του θανάτου...ή μήπως στο θέμα της σεξουαλικής ικανοποίησης?Υπάρχουν λογής λογής βίτσια!

Δεν ξέρω τι ξεκίνησα να γράφω, η αλήθεια είναι πως απλά ξεκίνησα να γράφω, απλά για κάποιο λόγο έχει σφηνώσει ο Βιάν στα διαλείμματα της σκέψης μου τον τελευταίο καιρό...περίπου. Ίσως όχι έτσι όπως ακούγεται.

Το πρόβλημα όταν δεν ξέρεις τι ξεκινάς να γράψεις είναι ότι πρέπει να μπει μία τάξη στη σκέψη και το μόνο που μπορώ να διαθέσω είναι το χάος!
Ακόμα κι αν φαντάζει γλυκό να κολυμπάς μέσα του, είναι δύσκολο πολύ να μεταφέρεις τη γλυκύτητα αυτή! Υπάρχει πραγματικά?

Πίνω μία μπύρα, ο καπνός τελειώνει, ακούω το "alternative 4", και σκέφτομαι το "pictures of you" από το "disintergration".
Νιώθω περίπου όπως όταν τελείωσα τον "αφρό των ημερών" και προσπαθώ να βγάλω άκρη σε καταστάσεις που μάλλον έχουν ήδη βρει την άκρη τους!
Με γεμίζει μία αναίτια (πιθανότατα) προσμονή που με κάνει που και που, και να χαμογελάω, αν και δεν ξέρω αν θα έπρεπε.

Μη με ρωτήσετε για τα "πρέπει" και τα "μπορώ", δεν έχω απαντήσεις, φαίνεται πως ακόμα και οι πιο δυνατοί πολέμιοι τους υπέκυψαν!...ή απλά έτσι θέλουν να νομίζουμε!
Εγώ κρατάω τα θέλω. Και θέλω πολύ!
Αλλά αυτό δε μοιάζει αρκετό.

Αναγνωρίζω την αμφιβολία και την αβεβαιότητα σε αυτά που γράφω. Ίσως κάποια στιγμή επιστρέψω με λιγότερα ίσως!

Θρησκευάμενος παραμένω λοιπόν και ελπίζω ακόμα, με μία πίστη ολόκληρη και μια ελπίδα κουτσή.

Η Τρίτη τελείωσε, δεν ήταν (από όσα μέχρι τώρα ξέρω) χειρότερη από τη Δευτέρα.
Προληπτικοί μου φίλοι η αλήθεια σας πρόδωσε, ακόμα κι αν ποτέ δεν αποκαλύφθηκε!

Νωρίτερα άκουγα τα "τραγούδια της αμαρτίας", ιδού λοιπόν:

"'Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι,

ο νους μου πάει στους τσαλακωμένους,

σ' αυτούς που ώρες στέκονται σε μια ουρά,

έξω από μια πόρτα ή μπροστά σ' έναν υπάλληλο,

κι εκλιπαρούν με μια αίτηση στο χέρι

για μια υπογραφή, για μια ψευτοσύνταξη.

'Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι,

γίνομαι ένα με τους τσαλακωμένους"

Βρεκεκεξ κουαξ και ζντουπ!
Πάρτον κάτω!