Θα εκραγώ.

Στέκω παραλυμένος, τίποτα δε μπορώ να κάνω.
Έχουν κολλήσει τα πάντα.
Η σκέψη, τα συναισθήματα, οι κινήσεις, η φωνή, η ύπαρξή μου ολάκερη.
Είμαι αδύναμος, ανίκανος για οτιδήποτε την ίδια στιγμή που οι ανάγκες μου πνίγονται μέσα στο στήθος μου, εκλιπαρούν να δραπετεύσουν.
Η ανάσα μου βγαίνει με δυσκολία και μυρίζει πόνο και θλίψη.

Στέκω παραλυμένος, τίποτα δε μπορώ να κάνω.
Κοιτάω παθητικά το χρόνο να περνά από πάνω μου και βλέπω τον εαυτό μου να υποφέρει, κι ενώ με παρακολουθώ, νιώθω, δεν είμαι έξω από τη συντριβή.
Με βλέπω να διαλύομαι και δε μπορώ να κουνηθώ, να κάνω κάτι να συγκρατήσω τα κομμάτια μου που σκορπίζονται ανηλεώς και βυθίζονται στην οδύνη.

Στέκω παραλυμένος, τίποτα δε μπορώ να κάνω.
Δεν υπάρχει κάτι που να σπάσει αυτή την εξωτερική σιωπή, κάτι να εκφράσει την εσωτερική μου φρίκη.
Θέλω να ουρλιάξω και δε μπορώ να ανοίξω καν το στόμα μου.
Θέλω να κλάψω και δεν έχω δάκρυα.
Θέλω να σπάσω οτιδήποτε υπάρχει γύρω μου και δε μπορώ να σηκώσω τα χέρια μου, τα πόδια μου δε με κουβαλάνε.
Είμαι καθηλωμένος στην καρέκλα της απόγνωσης.

Στέκω παραλυμένος, τίποτα δε μπορώ να κάνω.
Ακόμα και το να υπάρχω τέτοιες στιγμές χρειάζεται προσπάθεια που δε μπορώ να καταβάλλω.
Αγωνία πρωτόγνωρη έχει καταλάβει την ψυχή μου, την έχει δέσει, την έχει εγκλωβίσει και τη βασανίζει με τους απεχθέστερους τρόπους.

Στέκω παραλυμένος, τίποτα δε μπορώ να κάνω.
Μόνη παρηγοριά η ανάμνηση της ευτυχίας.
Χαμόγελα που έρχονται από το παρελθόν και λαχταράνε το μέλλον.
Προσμονή.

Στέκω παραλυμένος, τίποτα δε μπορώ να κάνω.
Και οι λέξεις είναι και πάλι φτωχές να περιγράψουν αυτό που έχει σταθεί στο στήθος μου και με παραλύει.