Άθλια πρωινά.

...Από αυτά που το βάρος στα μύχια της ψυχής σου σε πνίγει, καταρρακώνει κάθε ελπίδα, σβήνει κάθε φλόγα ζωής από μέσα σου.

Έτσι ξυπνάει η σήψη και ο θάνατος, μαζί με το άνοιγμα των ματιών μας έρχεται και μας σκεπάζει στοργικά, μας ζεσταίνει τη σκέψη με ιδέες τόσο παγωμένες, όσο και το μοναχικό κουφάρι μας.

Όνειρα εφιάλτες κατατρέχουν τη ζήση μας, ανήμποροι να κοιμηθούμε από φόβο μήπως και ξυπνήσουμε πάλι σ' αυτόν το βάλτο που καταπίνει την καρδιά, το μυαλό μας, μα όχι και τον πόνο που μέσα τους αβάσταχτος, εξαφανίζει κάθε ψήγμα ευτυχίας.
Μήπως και ξυπνήσουμε πάλι.
Μήπως και ξυπνήσουμε.
Πάλι.

Σε εμβρυακή στάση, ακούνητοι, να μην περάσει αέρας από τα σκεπάσματα, με την ελπίδα πως έτσι ο πόνος θα σβήσει, θα εξαφανιστεί, πως κάποτε θα ζεσταθούμε, μαζί.
Σε βρεγμένα μαξιλάρια μόνοι, φωνές να σκίζουν την γαλήνη.
Κάθε γαλήνη.

"Όμως μια μέρα θ' αποκάμεις από τη μοναξιά, μια μέρα η περηφάνια σου θα λυγίσει και το θάρρος θα αφανιστεί. Και θα φωνάξεις μια μέρα <<Είμαι μοναχός!>>"

Άραγε θα ξυπνήσουμε?
Πάλι?



Waiting...?