Για την πορεία.

Φωτογραφία παρμένη από το indymedia.

Πήγα κι εγώ (πάααααμε κι εμείς, στην αυλή του φθινόοοπωρου, πίσω απ' τα πετρωμένα στάχυααααα του καλόοοοοκαιριουυυυυυ- είπαμε, 17Ν έρχεται) λοιπόν στη χτεσινή πορεία - μη με ρωτήσετε γιατί και πως, τόσο καιρό έχω την αφίσα αναρτημένη - λίγο καθυστερημένα οφείλω να ομολογήσω.
Ευτυχώς, οι εκδηλώσεις αυτές περιμένουν και τους "λίγο καθυστερημένα" και δεν "έχασα" τίποτα.

Άσχετο: ανεβαίνοντας την πανεπιστημίου (Ελ.Βενιζέλου) και λίγο πριν τη βιβλιοθήκη είναι κάτι τύποι με κόκκινα μπλουζάκια που κάτι λένε για άγχος και ένας εξ' αυτών με πιάνει από το χέρι με γλιτσιασμένο χαμόγελο και έναν άθλια επιτηδευμένα φιλικό τόνο, να πάω λέει να κάνω ένα τεστ για να δω πόσο αγχωμένος είμαι.
ΔΕ ΜΑΣ ΧΕΖΕΙΣ ΡΕ ΝΤΑΛΑΡΑ?

Αφού με πρωτόγνωρη ψυχραιμία, κι ενώ σχεδόν έτρεχα για να φτάσω στα προπύλαια, του πετάω ένα "άσε μας ρε φίλε" χωρίς αυτό να συνοδεύεται από κάτι άλλο, έφτασα στα προπύλαια, πήρα τα σχετικά ενημερωτικά κειμενάκια που μοίραζαν συλλογικότητες και πήγα να βρω συντρόφους που με περίμεναν.

Η πρώτη μου ατάκα ήταν: "χαλαρά 1000άρικο".
Μεγαλωμένος σε επαρχιακή πόλη (έχω την εντύπωση πως), μπορώ να υπολογίζω με σχετική άνεση τον κόσμο, όταν μιλάμε για τέτοιους αριθμούς
Όταν κατέβηκε ο κόσμος στο δρόμο, άλλαξα γνώμη.
Προσωπική εκτίμηση είναι πως ήμασταν τουλάχιστον 1500 άτομα, μπορεί και περισσότεροι

Η πορεία είχε παλμό, συνθήματα τράνταζαν ανά στιγμές τους δρόμους που περνούσαμε, Πανεπιστημίου, Πατησίων, Ακαδημίας.

Οι μπάτσοι ήταν τελικά παντού και ήταν πολλοί, αν και σε διακριτική απόσταση στο μεγαλύτερο μέρος τη πορείας.
Τόσο κοντά ώστε να τους βλέπουμε και να "φορτώνουμε", τόσο μακρυά ώστε να μην προκαλούν τραγικά.

Μέχρι που φτάσαμε Ακαδημίας στο κτήριο των αρχείων του κράτους (νομίζω) κι εκεί άλλαξε η κατάσταση.
Οι πιο ερωτευμένοι ματατζήδες, όταν είδαν την πορεία, έτρεξαν από τη Σόλωνος προς την Ακαδημίας να προστατέψουν το κτήριο (?) και να σφιχταγκαλιάσουν τους διαδηλωτές, χωρίς όμως να κρατάνε ανθοδέσμες, σοκολατάκια ή έστω ένα ζεστό ρόφημα για τον ταλαιπωρημένο μας λαιμό.
Κάτι μακρινάρια κρατούσαν, που έχω την εντύπωση πως αρκετοί από αυτούς ευελπιστούν κάποτε να χρησιμοποιηθούν ως ερωτικά βοηθήματα!

Στρίβαμε Χαρ. Τρικούπη και τα καλά μας τα παιδιά παρέμεναν δίπλα μας, ήταν φανερό πως ήθελαν γλωσσόφιλα!
Ευτυχώς (καθώς ούτε παλούκια, ούτε κράνη, ούτε μάσκες, ούτε καν στοιχειώδης περιφρούρηση δεν υπήρχε στην πορεία) η κατάσταση τελείωσε με την πορεία να περνάει από το σημείο και η μόνη μας επαφή να είναι λόγια τρυφερά και αγαπησιάρικα, που τα περισσότερα εξ αυτών υπόσχονταν την επισημοποίηση της σχέσης μας με θρησκευτικές (ή πολιτικές) τελετές.

Και η πορεία τερματίστηκε στην πλατεία Εξαρχείων, ώστε να ξεκινήσει προγραμματισμένη συνέλευση.
Δεν πήγα, το ομολογώ.
Κοκκινίζω από ντροπή, αλλά δεν πήγα.

Αφού ήπια ένα τσάι και μερικές μπύρες, είπα να πάω να φάω κάτι σε κάποια από τις ψησταριές στην Βαλτετσίου.
Απαραίτητη σημείωση για τους εκτός Αθηνών και μη εξοικειωμένους: Βαλτετσίου = πεζόδρομος με τραπεζάκια των καταστημάτων που καταλήγει στο κέντρο της πλατείας Εξαρχείων

Καθόμαστε λοιπόν να φάμε κάτι και σε κάποια φάση βλέπουμε 2-3 παιδιά να τρέχουν και να κατεβαίνουν προς την πλατεία, καταδιωκόμενοι από πλειάδα μηχανών διαφόρων γραμμάτων της ελληνικής αλφαβήτου!
Οι οποίες μηχανές μόλις και μετά βίας χωρούσαν να περάσουν, αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να έχουν σχετικά μεγάλη για τις συνθήκες ταχύτητα.
Παραλίγο να πατήσουν κι ένα συμπαθέστατο τετράποδο που έφερνε βόλτες ώρα τώρα, μήπως και τσιμπήσει κάνα μεζέ.

Η επαναλαμβανόμενη ερώτηση έτερου συνδαιτυμόνα δεν είχε και ούτε θα μπορούσε να έχει λογική απάντηση.
Όμως η ερώτηση παραμένει:
-Πού πάτε ρε μαλάκες?

Αύριο ξεκινάει ο 3ήμερος εορτασμός του Πολυτεχνείου, κι εγώ έχω δεσμευθεί να επανέλθω...ελπίζω πριν την αυριανή ημέρα, αλλά έστω κι ελαφρώς καθυστερημένα θα το κάνω!