Υπό βροχή.

Αντιμέτωπος και πάλι με τη λευκή οθόνη (αχ, καημένο χαρτί) και τη μοναξιά μου.
"Σκοτάδι γύρω, δίχως μια μαρμαρυγή
άνθρωποι στων άλλων τη φαντασία".
Δε φαίνονται απόψε τα αστέρια, βρέχει.
Αυτές οι νύχτες οι κρύες, οι βροχερές, δεν πρέπει να είναι μοναχικές.
Δεν πρέπει να χάνονται μπροστά από την οθόνη, με αγκαλιές τρυφερές πρέπει να μοιράζονται

Κινέζικα βασανιστήρια, σα να πέφτει επάνω μας κάθε σταγόνα της βροχής.
Ανδρείκελα εμείς, κανένας πόνος ή έτσι ποθούμε!
Μα υπάρχει, μέσα μας, στα πάθη μας, στους πόθους μας, στις αναμνήσεις, στις στιγμές που πνιγόμαστε, στις βροχερές κρύες νύχτες, στους ανέραστους ήλιους.

Ας απλώσουμε τα χέρια μας δίχως δισταγμό κανένα, να συναντηθούν επιτέλους!

Η μουσική επένδυση (παρά την άθλια rock n roll γέφυρα):


Και χρωστούμενο από εχτές...

Όλα τα πράγματά μου έμειναν όπως
να 'χω πεθάνει πριν από καιρούς.
Σκόνη στη σκόνη εγέμισεν ο τόπος,
και γράφω με το δάκτυλο σταυρούς.

Όλα τα πράγματά μου αναθυμούνται
μιαν ώρα που περάσαμε μαζί,
σ' εκείνη τα βιβλία μου λησμονούνται,
σ' εκείνη το ρολόι ακόμα ζει.

Ήταν ευτυχισμένη τότε η ώρα,
ήταν ένα δείλι ζωγραφιστό.
Έχω πεθάνει τόσα χρόνια τώρα,
κι έμεινε το παράθυρο κλειστό.

Κανένας, ούτε ο ήλιος, πια δε μπαίνει.
Το ερημικό μου σπίτι αντιβοεί
στην ώρα κείνη ακόμα, που σημαίνει,
αυτή μονάχα, βράδυ και πρωί.

Δεν ξέρω δω ποιος είναι τώρα ο τόπος,
σε ξέρω ποιος χαράζει τους σταυρούς,
κι όλα τα πράγματά μου έμειναν όπως
να 'χω πεθάνει πριν από καιρούς.

Βρεκεζντουπ!