Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Λίγο καλύτερα...

Ξυπνάω μόνος μου.
Δεν υπάρχει η αγκαλιά σου να με ζεστάνει.

Περνάει η μέρα από πάνω μου, και καθώς περνά με κόβει, με ματώνει.
Σώμα λειψό, καθώς υπάρχει μόνο του.

Φυσάει, βρέχει, έχει λιακάδα...καμμία διαφορά.
Εδώ πάντα βρέχει, έχω το προσωπικό μου σύννεφο να με καταδιώκει.

Αναζητώ κάτι, μα όλα ανόητα και μισερά.
Δεν υπάρχει κάτι, κάτι άλλο, "η ψυχή για να μη δειλιά μονάχη".

Ανολοκλήρωτο εγώ, δε νιώθει τίποτα όμορφο.
Εγώ μοναχικό κι επώδυνο, δε μπορεί πια μόνο του. Εγώ ανύπαρκτο.

Κοιμάμαι μόνος μου.
Δεν υπάρχει η ανάσα σου να συναντήσει τη δική μου.

Στα όνειρα μου, δεν είμαι μόνος μου.
Υπάρχει μία ελπίδα διψασμένη και θολή...

Και με ρωτάς τι κάνω.
Είμαι λίγο καλύτερα από όταν πέθαινα.

1 σχόλιο:

Ερωτευμένη Σχιζοφρενής είπε...

Δεν αυτοκτονούμε επειδή είμαστε αθάνατοι.

Και ναι, μερικοί κρατιόμαστε στο χείλος του γκρεμού και ενώ αιωρούμαστε εκεί το προτιμούμε από την πτώση.Γιατί η γη φαίνεται πιο κοντινή από τη χαράδρα.
Και τελικά, είναι.