Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι.

Έξω από τον εαυτό μας, να παρακολουθούμε τις στιγμές μας από μακρυά και να μας πνίγουν.
Χαμογέλασε.

Βρέχει και σήμερα, ο καιρός ακολουθεί τη ζωή
Ξέρω πως θες να ουρλιάξεις, με μια κραυγή σπαραχτική να σπάσεις σε κομμάτια και να λυτρωθείς τώρα που θα μπορείς να τα ενώσεις και πάλι.
Μαζί.

Χωρίς φόβο, χωρίς καταστροφικό εγωισμό, χωρίς συντήρηση.
Ξέσπασε.

Σπάσε τη σιωπή, προσέφερέ μου το χαμόγελο καθώς θα σε παρακολουθώ να λευτερώνεσαι γκρεμίζοντας τα αδιέξοδα.
Ανάσανε.

Ας μην είμαστε πια κούφιοι άνθρωποι, έλα να γεμίσουμε ο ένας τον άλλο.
Δεν είμαστε κούφιοι.

Δεν τελειώνει έτσι αυτός ο κόσμος.
Δεν τελειώνει.

2 σχόλια:

BLEKOS είπε...

Εμπνευσεις γλεπω....δωσε το στα παιδια(ωχρα) να το διασκευασουν κι αυτο:)

Korlakas είπε...

Χαχαχαχα!
Αν το δουν και το θελουν μετα χαρας να το αφησω στα χερια τους προς μελοποιηση ;)