Χτεσινοβραδινό.

Δε χωράνε οι λέξεις απόψε, πνίγονται στο μυαλό μου.
Κολλάνε στο λαιμό μου.
Ξέρω τι θέλω να πω, αλλά δεν ξέρω πώς πια, έχω χάσει τον τρόπο, δεν ξέρω αν υπάρχουν λέξεις για όλα.

Από θρησκευάμενος μετατρέπομαι σε θρησκευόμενος, και η πίστη μου έχει θεολογική χροιά, ίσως και θρησκευτική. Να κοινωνήσω θέλω.

Από τον iggy pop στον pablo neruda, από το "σε θέλω" στο "σε αγαπάω", από το "σε σκέφτομαι" στο "σε χρειάζομαι" κι από το "σε έχω ανάγκη" στο "δε μπορώ".
Λόγια.

Δεν υπάρχουν αγαπητοί εραστές της γλώσσας λέξεις για τα συναισθήματα.
Όχι απλά είναι ανακριβή αλλά τις περισσότερες φορές είναι χλωμά, φτηνά, και λίγα.

.............
Κι ακόμα δεν έχω βρει πως ανεβάζω βίντεο από το youtube μπας και τα πει κανένας άλλος για μένα, μαζί με μουσική.
Όχι επειδή ξέρει καλύτερα, ή μπορεί, για συντροφιά μόνο!

Ω, τι συγκλονιστική στιγμή, Καρυωτάκης ή Χριστιανόπουλος (πάλι) για επιμύθιο?
Τα "τραγούδια της αμαρτίας" είναι η μουσική επένδυση απόψε, οπότε Χριστιανόπουλος κι απόψε...

" 'Ελα να ανταλλάξουμε κορμί και μοναξιά.

Να σου δώσω απόγνωση, να μην είσαι ζώο,

να μου δώσεις δύναμη, να μην είμαι ράκος.

Να σου δώσω συντριβή, να μην είσαι μούτρο,

να μου δώσεις χόβολη, να μην ξεπαγιάσω.

Κι ύστερα να πέσω με κατάνυξη στα πόδια σου,

για να μάθεις πια να μην κλωτσάς."

Υ. γ. Σήμερα ανεβαίνει, χθες γράφτηκε.

Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες!
Βρεκεκεξ σου λέω!