Υπάρχει!

Νέα οικονομικά μέτρα ακούω?

Κι εσύ κυρ Παντελή?
Σπίτι?
Να βλέπεις τους γεμάτους δρόμους από το κουτί σου?
Το δικό σου, προσωπικό, σούπερ φανταστικό, φουλ ειτζ ντι κουτί...δε μοιάζει τόσο με κουτί πια, ε?

Να βρίζεις την τζούλια για την ηθική της, μέχρι να κοιμηθεί η γυναικούλα σου, η κορούλα σου, η αδελφούλα σου και να βάλεις το δβδ, να τον παίξεις όσο ακόμα σου σηκώνεται?

Μην ντρέπεσαι κυρ Παντελή, τα γυναικάκια που έχεις δίπλα σου, χειρότερα είναι από τη τζούλια, πολύ χειρότερες και σιχαμερές οι "καθώς πρέπει" κυρίες των σαλονιών", με μόνη έγνοια τις κουρτίνες τους, η γυναίκα σου.
Πολύ χειρότερη η αδελφούλα σου που διάλεξε σύντροφο με βάση τα λεφτά και το κοινωνικό του στάτους, και γαμιέται από εδώ κι από εκεί στα Κρυφά να καλύψει και τις άλλες της ανάγκες.
Πολύ χειρότερη η κορούλα σου, που στα κρυφά φωνάζει μέχρι να μείνει χωρίς λαιμό "ότι φάμε, ότι πιούμε κι ότι αρπάξει η κωλάρα μας".
Η ανηψούλα σου που παριστάνει την ευαίσθητη, που σε γεμίζει περηφάνια για το μυαλό της και τις ιδέες της, που τελειώνουν μόλις ανοίξει τα μάτια της και απομυζά ότι μπορεί από τον διπλανό της.

Κι ο αδελφός σου κυρ Παντελή, που κάθεται και φωνάζει στην τιβί του, για τους αλήτες που τα σπάνε. Κι αυτός στην κοινωνία της απάθειας και του θεάματος ζει.
Κι ο ξαδέλφος σου, που πήρε τη μίζα από την ανάθεση. Κι αυτός καριόλα είναι, μην έχεις αμφιβολία καμμία.
Κι ο γιόκας σου που πάει για καφεδάκι βγάζει τα κλειδιά από το αμαξάκι, το σούπερ ντούπερ κινητό, και την αθλητική να διαβάσει. Ίσως να φωνάζει και στον διπλανό του, πως πήδηξε το γκομενάκι χτες το βράδυ.
Και το ανηψάκι σου, συνειδητοποιημένος πολίτης, φωνάζει για όλους τους άλλους, έχει βρει την αλήθεια και τη μοιράζεται μαζί μας -σαν συνταξιούχος δάσκαλος ένα πράμα, από τα 30 του- φωνάζει και οδύρεται που είμαστε απαθείς. Και μετά πίνει ένα καφέ με τον ξάδελφο.


Αλλά κυρ Παντελή υπάρχει κι ο άλλος κόσμος.
Αυτός που νιώθει.
Αυτός που δεν κινείται από την επιβίωση.
Αυτός που οργίζεται επειδή του κλέβουν τη ζωή, την ψυχή, κι όχι μόνο την τσέπη.
Αυτός που βάζει το κεφάλι στο ντορβά και δεν κρατάει άμυνες.
Αυτός που υπερασπίζεται καθημερινά την αλήθεια του, στην πράξη.
Αυτός που πολεμάει τις αντιφάσεις του.
Αυτός που θα βάλει και πάλι φωτιά στη γαμημένη σου ρουτίνα, στην υποκριτική σου κοινωνία, σε σένα και στον περίγυρό σου.
Αυτός που -όμως- θα απλώσει το χέρι του να σε πιάσει, αν θες να πιαστείς.
Κι αν εσύ του το χτυπήσεις...