Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Κι όμως...

Καμμιά φορά συναντάμε λέξεις μαζεμένες, κάποιες θέλουμε να τις αλλάξουμε, κάποιες βγαίνουν από τα στήθη μας και φωνάζουν σα να τις λέγαμε εμείς.
Τις στιγμές που είμαστε αδύναμοι να μιλήσουμε.
Αδύναμοι να ακούσουμε.
Αδύναμοι να γευτούμε.
Αδύναμοι να μυρίσουμε.
Αδύναμοι να νιώσουμε.
Αδύναμοι να δούμε.
Αδύναμοι...
Να υπάρχουμε.

"Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω

χωρίς ν' αγγίζω ούτε μια σκιά απ' το βήμα σου
χωρίς - πόσο γυμνός ακόμα θα ' θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.
Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου
όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου
όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
μη με πιστεύεις - κι όμως σου λέω την αλήθεια.
Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα
να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη
μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ' την αρχή."

Τίτος Πατρίκιος

Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009

Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι.

Έξω από τον εαυτό μας, να παρακολουθούμε τις στιγμές μας από μακρυά και να μας πνίγουν.
Χαμογέλασε.

Βρέχει και σήμερα, ο καιρός ακολουθεί τη ζωή
Ξέρω πως θες να ουρλιάξεις, με μια κραυγή σπαραχτική να σπάσεις σε κομμάτια και να λυτρωθείς τώρα που θα μπορείς να τα ενώσεις και πάλι.
Μαζί.

Χωρίς φόβο, χωρίς καταστροφικό εγωισμό, χωρίς συντήρηση.
Ξέσπασε.

Σπάσε τη σιωπή, προσέφερέ μου το χαμόγελο καθώς θα σε παρακολουθώ να λευτερώνεσαι γκρεμίζοντας τα αδιέξοδα.
Ανάσανε.

Ας μην είμαστε πια κούφιοι άνθρωποι, έλα να γεμίσουμε ο ένας τον άλλο.
Δεν είμαστε κούφιοι.

Δεν τελειώνει έτσι αυτός ο κόσμος.
Δεν τελειώνει.

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

Υπό βροχή.

Αντιμέτωπος και πάλι με τη λευκή οθόνη (αχ, καημένο χαρτί) και τη μοναξιά μου.
"Σκοτάδι γύρω, δίχως μια μαρμαρυγή
άνθρωποι στων άλλων τη φαντασία".
Δε φαίνονται απόψε τα αστέρια, βρέχει.
Αυτές οι νύχτες οι κρύες, οι βροχερές, δεν πρέπει να είναι μοναχικές.
Δεν πρέπει να χάνονται μπροστά από την οθόνη, με αγκαλιές τρυφερές πρέπει να μοιράζονται

Κινέζικα βασανιστήρια, σα να πέφτει επάνω μας κάθε σταγόνα της βροχής.
Ανδρείκελα εμείς, κανένας πόνος ή έτσι ποθούμε!
Μα υπάρχει, μέσα μας, στα πάθη μας, στους πόθους μας, στις αναμνήσεις, στις στιγμές που πνιγόμαστε, στις βροχερές κρύες νύχτες, στους ανέραστους ήλιους.

Ας απλώσουμε τα χέρια μας δίχως δισταγμό κανένα, να συναντηθούν επιτέλους!

Η μουσική επένδυση (παρά την άθλια rock n roll γέφυρα):


Και χρωστούμενο από εχτές...


Όλα τα πράγματά μου έμειναν όπως
να 'χω πεθάνει πριν από καιρούς.
Σκόνη στη σκόνη εγέμισεν ο τόπος,
και γράφω με το δάκτυλο σταυρούς.

Όλα τα πράγματά μου αναθυμούνται
μιαν ώρα που περάσαμε μαζί,
σ' εκείνη τα βιβλία μου λησμονούνται,
σ' εκείνη το ρολόι ακόμα ζει.

Ήταν ευτυχισμένη τότε η ώρα,
ήταν ένα δείλι ζωγραφιστό.
Έχω πεθάνει τόσα χρόνια τώρα,
κι έμεινε το παράθυρο κλειστό.

Κανένας, ούτε ο ήλιος, πια δε μπαίνει.
Το ερημικό μου σπίτι αντιβοεί
στην ώρα κείνη ακόμα, που σημαίνει,
αυτή μονάχα, βράδυ και πρωί.

Δεν ξέρω δω ποιος είναι τώρα ο τόπος,
σε ξέρω ποιος χαράζει τους σταυρούς,
κι όλα τα πράγματά μου έμειναν όπως
να 'χω πεθάνει πριν από καιρούς.


Βρεκεζντουπ!



Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Χτεσινοβραδινό.

Δε χωράνε οι λέξεις απόψε, πνίγονται στο μυαλό μου.
Κολλάνε στο λαιμό μου.
Ξέρω τι θέλω να πω, αλλά δεν ξέρω πώς πια, έχω χάσει τον τρόπο, δεν ξέρω αν υπάρχουν λέξεις για όλα.

Από θρησκευάμενος μετατρέπομαι σε θρησκευόμενος, και η πίστη μου έχει θεολογική χροιά, ίσως και θρησκευτική. Να κοινωνήσω θέλω.

Από τον iggy pop στον pablo neruda, από το "σε θέλω" στο "σε αγαπάω", από το "σε σκέφτομαι" στο "σε χρειάζομαι" κι από το "σε έχω ανάγκη" στο "δε μπορώ".
Λόγια.

Δεν υπάρχουν αγαπητοί εραστές της γλώσσας λέξεις για τα συναισθήματα.
Όχι απλά είναι ανακριβή αλλά τις περισσότερες φορές είναι χλωμά, φτηνά, και λίγα.

.............
Κι ακόμα δεν έχω βρει πως ανεβάζω βίντεο από το youtube μπας και τα πει κανένας άλλος για μένα, μαζί με μουσική.
Όχι επειδή ξέρει καλύτερα, ή μπορεί, για συντροφιά μόνο!

Ω, τι συγκλονιστική στιγμή, Καρυωτάκης ή Χριστιανόπουλος (πάλι) για επιμύθιο?
Τα "τραγούδια της αμαρτίας" είναι η μουσική επένδυση απόψε, οπότε Χριστιανόπουλος κι απόψε...

" 'Ελα να ανταλλάξουμε κορμί και μοναξιά.

Να σου δώσω απόγνωση, να μην είσαι ζώο,

να μου δώσεις δύναμη, να μην είμαι ράκος.

Να σου δώσω συντριβή, να μην είσαι μούτρο,

να μου δώσεις χόβολη, να μην ξεπαγιάσω.

Κι ύστερα να πέσω με κατάνυξη στα πόδια σου,

για να μάθεις πια να μην κλωτσάς."

Υ. γ. Σήμερα ανεβαίνει, χθες γράφτηκε.

Δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες!
Βρεκεκεξ σου λέω!

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

Άλλη μία μέρα ξεκινά.

Ντύνομαι και βγαίνω το πρωί από το σπίτι, κουβαλώντας μαζί και τον πονοκέφαλο και την κακή μου διάθεση, και το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνομαι είναι η πεζή περιπολία μισής ντουζίνας πράσινων χοιρινών, ανάμεσα στην οποία αναγκάστηκα να περπατήσω.
Πραγματικό σοκ!

Μπροστά και πίσω να ακούω τα νταπ-ντουπ από τις ασπίδες που έπεφταν πάνω στα κάγκελα του πεζοδρομίου, στον τοίχο, ίσως και σε κάνα παρκαρισμένο αμάξι, δεν πρόσεξα!

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται!?!

Βρεκεκεξ κουαξ κουαξ.

Θα φτύσω στον τάφο σας.

Ή "κάτω απ' του τάφου μου το κυπαρίσσι μαύρη χελώνα μ' έχει κατουρήσει".
(Η δεύτερη συνεχόμενη αναφορά στον Τζιμάκο είναι εντελώς τυχαία σας βεβαιώ για αυτό!)

Ή "χέζω στους τάφους σας καριόληδες, δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω" (βλ. Δρ. Δρακατώρ).

Φιλότεχνες προσεγγίσεις (που μου ήρθαν γρήγορα στο μυαλό) στο θέμα του θανάτου...ή μήπως στο θέμα της σεξουαλικής ικανοποίησης?Υπάρχουν λογής λογής βίτσια!

Δεν ξέρω τι ξεκίνησα να γράφω, η αλήθεια είναι πως απλά ξεκίνησα να γράφω, απλά για κάποιο λόγο έχει σφηνώσει ο Βιάν στα διαλείμματα της σκέψης μου τον τελευταίο καιρό...περίπου. Ίσως όχι έτσι όπως ακούγεται.

Το πρόβλημα όταν δεν ξέρεις τι ξεκινάς να γράψεις είναι ότι πρέπει να μπει μία τάξη στη σκέψη και το μόνο που μπορώ να διαθέσω είναι το χάος!
Ακόμα κι αν φαντάζει γλυκό να κολυμπάς μέσα του, είναι δύσκολο πολύ να μεταφέρεις τη γλυκύτητα αυτή! Υπάρχει πραγματικά?

Πίνω μία μπύρα, ο καπνός τελειώνει, ακούω το "alternative 4", και σκέφτομαι το "pictures of you" από το "disintergration".
Νιώθω περίπου όπως όταν τελείωσα τον "αφρό των ημερών" και προσπαθώ να βγάλω άκρη σε καταστάσεις που μάλλον έχουν ήδη βρει την άκρη τους!
Με γεμίζει μία αναίτια (πιθανότατα) προσμονή που με κάνει που και που, και να χαμογελάω, αν και δεν ξέρω αν θα έπρεπε.

Μη με ρωτήσετε για τα "πρέπει" και τα "μπορώ", δεν έχω απαντήσεις, φαίνεται πως ακόμα και οι πιο δυνατοί πολέμιοι τους υπέκυψαν!...ή απλά έτσι θέλουν να νομίζουμε!
Εγώ κρατάω τα θέλω. Και θέλω πολύ!
Αλλά αυτό δε μοιάζει αρκετό.

Αναγνωρίζω την αμφιβολία και την αβεβαιότητα σε αυτά που γράφω. Ίσως κάποια στιγμή επιστρέψω με λιγότερα ίσως!

Θρησκευάμενος παραμένω λοιπόν και ελπίζω ακόμα, με μία πίστη ολόκληρη και μια ελπίδα κουτσή.

Η Τρίτη τελείωσε, δεν ήταν (από όσα μέχρι τώρα ξέρω) χειρότερη από τη Δευτέρα.
Προληπτικοί μου φίλοι η αλήθεια σας πρόδωσε, ακόμα κι αν ποτέ δεν αποκαλύφθηκε!

Νωρίτερα άκουγα τα "τραγούδια της αμαρτίας", ιδού λοιπόν:

"'Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι,

ο νους μου πάει στους τσαλακωμένους,

σ' αυτούς που ώρες στέκονται σε μια ουρά,

έξω από μια πόρτα ή μπροστά σ' έναν υπάλληλο,

κι εκλιπαρούν με μια αίτηση στο χέρι

για μια υπογραφή, για μια ψευτοσύνταξη.

'Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι,

γίνομαι ένα με τους τσαλακωμένους"


Βρεκεκεξ κουαξ και ζντουπ!
Πάρτον κάτω!



Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Τρίτη και 13, ευοίωνο ξεκίνημα!

Βράδυ Δευτέρας, πρωί Τρίτης.
Οι μπάτσοι είναι στο δρόμο, ο κόσμος όχι. Κάτι παράξενο μυρίζει σε αυτή την πόλη...δεν ξέρω αν κάποιος κάηκε, πάντως αγάπη δε μυρίζω.
Ακούω τον αέρα, ο γάτος μάλλον κοιμήθηκε, εγώ δυσκολεύομαι και είμαι μόνος μου.
Ένα βάρος έφυγε, ένα άλλο ήρθε και πάλι!
" Έρωτας είναι θαρρώ" είχε πει ο λαϊκός ερμηνευτής του έρωτα...μαζί με το γιο του, σε άγνωστο σε εμένα τόνο.
Ίσως έπρεπε να το τραγουδήσει με τη μαμά του, θα ήταν περισσότερο αρχαιοπρεπές και δραματουργικό, Οιδιπόδειο γαρ, αλλά και η gay αιμομικτική του αίσθηση, προσδίδει σίγουρα κάποιο ενδιαφέρον.
Εμπορικά κόλπα για να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου, ίσως. Τα ίδια έκανε κι ο Πανούσης με την κοτοπαναγίτσα και τον αυγοχριστούλη!

Πάντως, κι εγώ αυτή τη στιγμή νιώθω κατά ένα περίεργο τρόπο θρησκευάμενος.
(Ανοίγει παρένθεση. Καλώς μας ήρθαν οι σοσιαληστές Μαυρογυαλούροι, ζήτω το μΠΑτΣΟΚ!Κλείνει παρένθεση)
Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη στιγμή πιστεύω, και καμία λογική δε μπορεί να μου αποδείξει πόσο σφάλω, αφού πιστεύω. Ακόμα κι αν αισθάνομαι ή ξέρω πως δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο από την πίστη μου.
Κι ας μην έχει καμία θρησκευτική χροιά η πίστη αυτή!

Τρίτη και 13...ούτως ή άλλως και η Δευτέρα σκατά ήταν προληπτικοί μου φίλοι.

"I feel stupid and contagious"

Βρεκεκεξ Κουαξ Κουαξ!